Galicische verkiezingen in teken van regionalisme.

Het ligt een hele eind weg maar de regio met een uitgesproken Keltische oorsprong, Galicië, hield vorige zondag regionale verkiezingen. De inzet was de meerderheid van de PP. Vooral de sociaal-democratische PSOE hoopte op een alternatieve meerderheid met het Nationaal Galicisch Blok. Ook van de linkerzijde en ook mee in de ondersteuning van de PSOE op nationaal vlak.

 

Nu in Spanje de discussie over mogelijke amnestie voor de Catalaanse leiders blijft spelen – waar de Catalaanse partijen niet tevreden waren over het voorstel – en de PP en VOX blijven betogen tegen het voorstel was het uitkijken wat dit ging geven.

 

Eerste vaststelling: er is een iets hogere opkomst (+5 procent).

 

Eigenlijk zijn de verkiezingen uitgedraaid op een standstill: de PP houdt de absolute meerderheid met een licht verlies en VOX raakt niet in het parlement. De PSOE verliest maar de BNG haalt ruim 30% van de stemmen met een winst van bijna 8 procent. Opvallend is de zetel voor de centrum-rechtse partij Democratia Ourensana. Die bestaan al ruim 20 jaar maar halen nu het parlement naast de vertegenwoordiging in de stad waar ze in de meerderheid zitten voor het eerst een zetel.

Napoleon

 

Ridley Scott is er ondertussen 86. Waardig ouder worden zou je zoiets kunnen noemen. En dan beginnen aan een sterk gedocumenteerd figuur als Napoleon Bonaparte. Het leverde al meteen discussie op. In de aftiteling van de film zitten enkele veldslagen vermeld met hun dodenaantal. Qua statement kan dat tellen.

Nu, de film begint met de onthoofding van Marie-Antoinette, de weduwe van Lodewijk XVI. En de inname van het fort van Toulon door de toenmalige artilleriekapitein Napoleon Bonaparte (waar Joaquin Phoenix nog eens als keizer mag opdraven). Wat volgt is eigenlijk geschiedenis op MTV-wijze: videoclipgewijs passeren veldslagen als Egypte, Austerlitz en de Russische campagne gevolgd door de interne strubbelingen in Frankrijk (Robespierre, het directoraat, het consulaat tot het keizerrijk en de nederlaag bij Waterloo) maar ook zijn relatie met Josephine de Beauharnais wordt uitvoerig – en misschien iets te uitvoerig – in beeld gebracht.

Er zijn zeker fouten in de film qua geschiedenis. Bijvoorbeeld zijn de Nederlanders vergeten bij de slag van Waterloo. Want wat zou die leeuw die er nu staat te betekenen hebben?

Je moet Ridley Scott niet uitleggen hoe een massaspektakel te regisseren. Alleen krijg je na een aantal films van de man te hebben gezien (Gladiator, Kingdom of Heaven, Robin Hood, The Last Duel,…) de indruk dat met Napoleon het een stramien wordt als ‘Het verhaal van Vlaanderen’ waar weinig diepgang is en waar de mening van de regisseur nogal eens de bovenhand haalt. Zo ziet de adel van de meeste landen er uitgesproken verwaand uit en kan je Napoleon behalve op zijn militaire kwaliteiten van weinig niveau betichten. Sommige beelden – zoals de toespraken voor zijn troepen – zie je nu eigenlijk al film na film terugkeren.

Zal dat het bioscooppubliek storen? Vermoedelijk niet. En bij gebrek aan authentieke beelden uit die tijd geeft het ongetwijfeld wel een beeld hoe het er in die tijd aan toe ging.

Maar in heel wat opzichten was The Last Duel toch een stuk beter dan deze Napoleon.

Het recept Le Pen

 

Grote opschudding bij de Nederlandse verkiezingen van voorbije woensdag. De PVV deklasseerde de concurrentie en haalde een score die maar net onder de legendarische score van LPF bleef hangen. En de Nederlanders die gingen kiezen wisten perfect wat ze wilden: of over rechts of over links. Want Nederland heeft nu 2 grote blokken: op (centrum)-rechts Nieuw Sociaal Contract, VVD en PVV en op links het groen-rode kartel.

Peilingen

Wie de peilingen in Nederland volgde de voorbije maanden kan moeilijk een groter verschil zien dan vandaag. Waar de BBB eerst alles ging degraderen verdween die partij uit de campagne. Ook Omtzigt leek alles op een hoopje te spelen maar bleef christendemocratischgewijs vaag in de campagne. Vooral over zijn rol. Maar 20 zetels zijn sterk.

Ruzie in de herberg

Het aantal partijen waar er ruzie in het huishouden was kon bijna niet geteld worden.

Op links viel de woke-club van Bij1 uit elkaar. Exit. De Partij voor de Dieren kwam op het kapblok terecht en zag de winst versmelten tot een halvering. En ook de pro-Europese lijst van Volt verloor stemmen. Net als de pro-migratielijst Denk die wel sterker scoorde in bijvoorbeeld Rotterdam.

De ruziemakende senioren mogen het nu gaan uitzoeken in hun serviceflat.

Op rechts viel Forum onmiddellijk uit elkaar. De scheurlijst BVNL haalt het niet en Baudet mag nog met 2 anderen terug keren. Nuttige stem of maakte Baudet het te bont?

De scheurlijst van Forum van voor de vorige verkiezingen, Ja21, viel ook uit elkaar. Joost Eerdmans ziet een winst in de peilingen reduceren tot een soloslim.

Klimaat beslissend?

Opvallend was het opbod in de klimaatzaak. Het begint een gewoonte te worden dat die kort voor de verkiezingen nog eens een grote betoging organiseren. Alles op links gaf present en bij een eerder biefstukkensocialistisch profiel aansluitende SP ging in het opbod mee. Die partij kan stilaan terugkijken naar de tijd toen Jan Marijnissen alleen in de Nederlandse kamer kwam.

D’66 haalde net geen 10 zetels. Het werd erger voorspeld. Maar die partij profileert zich nog meer uitgesproken tegen Wilders dan eender welke andere partij. De SP had het daar moeilijker met een pleidooi tegen arbeidsmigratie. Dan toch liever het origineel want in thuishaven Oss haalt de SP nog 8%. De stem van het Zuiden, de PVV, ruim 30%.

De jeugd groen?

Eh nee. Opvallend genoeg een gelijkaardig verhaal als in Vlaanderen: bij de scholieren en studenten waren de partijen op 1 PVV en op 2 Forum. Dat bleek enkele dagen voor de verkiezingen. De graag op de media gebrachte jongeren zijn dus niet representatief voor de jeugd.

De niet-kiezer

De opkomst lag een procentje lager. Op zich niet bijzonder. Maar binnen die opkomst zit een duidelijke verschuiving.

Wilders ging op jacht naar de niet-kiezer en heeft die weten te bereiken. Ook daar is het verhaal van LPF te vinden. Maar de jacht op de niet-kiezer is geen nieuwe strategie. Al is het eentje die wel resultaten haalt. Het is ook niet onlogisch om te veronderstellen dat die kiezer het resultaat in de peilingen omhoog stuwde en dus het legendarische bandwagon-effect in gang zette richting VVD. 

Het probleem met dat kiespubliek is dat ze ook snel terug afhaken. Al lijkt – om hem maar te noemen – Trump er in geslaagd om die terug naar het stemhokje te krijgen.

Maar wie stelt dat het afschaffen van de opkomstplicht per definitie het wegblijven van die kiezers betekent?

Het Frans-effect

Frans Timmermans kwam als een Europese grote smurf terug naar Nederland om het eens uit te leggen. Behalve het leegeten van de partijen op zijn linkervleugel betekent het weinig. Ondanks alle media-aandacht op de talkshows van bijvoorbeeld BNN-VARA in de vooravond.

Grappig wel dat hij Wilders toesnauwde dat als zijn maatregelen tegen de klimaatverandering Heerlen aan de Noordzee ging liggen. Heerlen ziet nu wel blauw. Donkerblauw met 38% PVV-stemmers. Midden de donkerblauwe zee dus.

Het Le Pen-verhaal

Peilingen en grote kandidaten. Het is wat. Toen ik in september 2021 in Olonnes verbleef keek ik op een avond naar de actualiteitszenders daar. Een groot gekakel waar we beter geen lessen uit trekken. Alleen gingen er een stuk of 4 over de mogelijke kandidatuur van Zémmour en eentje om uit te leggen waarom ze nog geen aandacht aan de mogelijke kandidatuur. Absurd. Toen de campagne begon liet Le Pen hem vrolijk de harde standpunten herhalen over islam en immigratie en ging zij naar koopkracht. Ook met immigratie.

De band tussen koopkracht en migratie blijkt een gist te zijn voor electoraal rechts. Op dat punt zijn figuren als Timmermans gewoon ongeloofwaardig. Zeker als gewezen EU-commissaris.

Maar goed, Wilders – soms ook spottend Milders genoemd – ging op dat verhaal verder. Met een aantal sterke TV-optredens (de man is verbaal echt sterk) slaagde hij er wel in om de kiezer naar de stembus te trekken. Wat bewijst dat je er in de campagne met geen opkomstplicht er moet staan van de eerste tot en met de laatste dag.

De peilingen voelden wel dat er in de stroom iets aan het veranderen was. Er zal nu wel naar de peilingen gewezen worden als oorzaak maar dat is wat te gemakkelijk. Net zoals er naar ‘fouten’ in de campagne zal gewezen worden bij bijvoorbeeld de VVD. Ook te gemakkelijk. Daarvoor is de stroom te groot.

Vlaanderen?

Vergelijkingen trekken is moeilijk. Alhoewel er veel op wijst dat het platteland en de centrumsteden wel eens een versterkt verhaal van 2019 kunnen meemaken. Niet de grote steden genre Brussel en Gent bijvoorbeeld. Antwerpen is als uitgesproken havenstad net iets anders. Vergelijkbaar met Rotterdam. Studentensteden als Leuven en in andere mate Gent zijn vergelijkbaar met steden als Utrecht en Nijmegen.

Maar wie hier al nerveus was zal dat na de verkiezingen in Nederland niet minder zijn. En indien de score van het Vlaams Belang de inzet van de verkiezingen worden durf ik wedden dat de 3 dichter zal komen dan de 2.

Regeren met Wilders?

De cijfers zijn wat ze zijn.

Regeren over links is geen optie. Er moeten 75 zetels zijn en als de grootste fractie er maar 25 heeft kom je er niet.

Via het centrum kom je aan ongeveer 65 zetels (VVD, Groen Links-PvdA en Nieuw Sociaal Contract) en zullen de verliezers mee moeten willen. Maar dan zit er wel een blok van 40 zetels op rechts.  

En over rechts? Het kan met PVV, VVD en Nieuw Sociaal Contract. Het kan. En BBB staat ook aan te schuiven.

De kiezer heeft de kaarten geschud en nu mogen de partijen verder zoeken naar een weg.

 

24/11/2023

Het is vandaag 32 jaar geleden dat we hier ‘zwarte zondag’ kregen. Tegenover wat we nu zien is dat toch maar een ‘light’ – versie geweest. Maar op die 32 jaar is er op de day after werkelijk nog niks veranderd.

Terugblik op Bretoense whisky

 

De warehouse van 'Les Menhirs'

Ik heb er even over nagedacht of ik het zou doen. Een overzicht van de Bretoense whisky. Want het is en blijft een apart verhaal. Net zoals de komst van de Bretoenen naar Europa een apart verhaal is. Maar toch enkele feiten.

De Fransen drinken al jaren meer whisky dan pastis. Maar u zal nog nooit een groepje senioren petanque hebben zien spelen in de Provence met een glaasje whisky. Op de wereldwijde schaal betekent de Franse productie ongeveer 0.2% van het totaal. Ze importeren massa’s spul uit de VS en Schotland. En met de boomende business in Ierland is het onwaarschijnlijk dat die zullen ontbreken.

Ieren en Fransen hebben een band van rebellie en zijn vooral geen goede vrienden met de Engelsen. Zo kan u per boot passeren aan de villa van Henessy in kapersnest Saint-Mâlo. De man vluchtte naar Frankrijk omwille van… en zijn naam maakt ook nog deel uit van het letterwoord LVHM. Al betekent de cognac amper 1% van de totale omzet.

Pernod is dan weer een naam die opduikt in Ierland. In 1988 nam die United Distillers over die op dat moment met een 4-tal distilleerderijen de volledige Ierse productie in handen had. Zo diep was de Ierse productie gezonken. Maar namen als Jameson en Bushmills (ondertussen verkocht) kwamen in Franse handen.

De oertijd

Dat is wel relatief. We spreken begin de jaren ’70 en in Bretagne werd voor het eerst whisky gestookt. De Keltische band bracht de sterke drank in barre tijden naar Bretagne. Sporen van terug te vinden? Nee. Moeten we verder zoeken? Goh, heel onwaarschijnlijk.

Bretagne

Wat wel opvalt is het etiket ‘Bretagne’: een zoektocht naar een eigen gras (al zal niet iedereen het begrepen hebben op boekweit), eigen mouting en eigen vaten met als ambitie het kindervoetje naast de Bigfeet genre Schotland en Ierland te zetten. 6 distilleerders hebben zich verenigd (http://whisky.bzh/project/fisselier-gwenroc/).

Maar niet iedereen volgt. En voor weinigen is whisky een hoofdzaak.

Nog niet bezocht…

Distillerie Fiselier (https://boutique.breizh-odyssee.bzh/fr/whisky-breton/398-whisky-breton-fisselier-70cl.html) biedt maar één whisky in het gamma aan. Gezien de prijs  en het alcoholvolume lijkt een uitstap van minder belang. De productie is gestart in 1968 en is gelegen in Locqueltas, net boven Vannes.

In de buurt van Rennes zit La Roche aux Fées in Sainte-Colombe. Veel is er niet over te vinden behalve dat ze hoopten tegen 2020 aan 8000 flessen van 50 cl te raken. Ze experimenteren met gerst en boekweit. Zelfs hun facebookpagina is nauwelijks aangevuld en er moet ergens een shop zijn waar je ze kan vinden. Mislopen lijkt daar moeilijk met 272 inwoners….

En goh, ik kan nog verder gaan want waar ieder dorp zijn pilsbrouwer had vroeger lijkt ieder dorp in Bretagne wel ergens een alcoholstoker te hebben.

Maar laten we het houden bij wat we wel kennen.

Kleintjes

Ik had gehoopt om Kaerelis (https://nl.kaerilis.org/) te bezoeken op Belle Ile. Die maken geen deel uit van de Bretoense club en het is ook geen grote productie. De flessen zijn soms een tijdlang niet te verkrijgen en zijn duur. Wie niet naar het eiland kan moet langs gaan in een winkeltje in Quiberon. En het is een allesproduceerder: van parfum over gin tot whisky…

Zelfde verhaal bij Moby Dick in Plogoff (http://www.distillerie-mobydick.fr/). Wie een fikse natuurwandeling wil na het bezoek heeft er ruimte zat. Een parfumwinkel vooraan en een distilleerderij achteraan met 1000 liter alcohol voor die parfum maar ook voor jenever, absint (lekker spul) en whisky. Die whisky wordt blijkbaar ook veel afgezet bij de lokale horeca. Tastings? Met Quimper op 50 minuten rijden langs soms verradelijke wegen niet echt nee. Is de whisky de moeite waard? Stukken goedkoper dan Kaerelis kan een flesje als souvenir leuk zijn. Maar dan nog… de absint…

Geen Bretoen

Een grotere jongen is Glann Ar Mor en de enige met een omvang die geen deel uitmaakt van de Keltische vloot (https://www.celtic-whisky-distillerie.fr/en/our-range-of-whiskies/glann-ar-mor-french-single-malt-whisky/). Waarom is minder duidelijk. En ook waarom enkel de shop te bezoeken is evenmin. Niet goedkoop maar wel vlot te krijgen hier.

Warenghem - https://armorik.bzh/

Niet zo heel ver van Glann Ar Mor en gelegen in een industrieterrein aan de buitenzijde van Lannion ligt de distillerij Warenghem met als whisky Armorik. De distilleerderij werd in de 1900 opgericht door emigranten uit Steenvoorde. In 1993 werd een distilleerderij opgericht voor whisky met ketels in Schotse stijl. In 1998 kwam het eerste product op de markt.

De eerste keer dat ik Armorik zag was op een voedingsbeurs in Brussel ondertussen ruim 15 jaar terug. Een eerste passage op een tasting leverde weinig op. Maar ondertussen nam enkele jaren terug Erwan Lefebvre de leiding over en kan je nu speciale bottelingen krijgen tegen aanvaardbare prijzen. Met die opmerking dat de boutique online enkel levering in Frankrijk aangeeft. Een mailtje maakt dat je ook hier kan bestellen met een hogere verzendingskost. Maar met een paar flessen te bestellen zakt dat wel. Maar we krijgen stilaan ouder spul op de markt uit Lannion.

Een bezoekje regelen kan via de website. Aankopen kan in de recent gebouwde shop.

Naguelann - http://www.naguelann.bzh/

Aan de andere zijde van Bretagne, in de buurt van Dinan, ligt het project van Lenaîck Lemaitre. In een gerestaureerde hoeve die ondertussen aardig uitgebreid is experimenteert hij met gerst en boekweit sinds 2014. De distilleerderij kreeg steun van grote broer Armorik en vergrootte de distilleerderij van 15.000 liter naar 60.000 liter. Er werd een bottelarij gebouwd en grond gekocht om eigen gerst en boekweit te telen.

Naast de distilleerderij is er ook een proefzaal in het nabijlegen Saint-Mâlo. Voorlopig ben ik de drank nog niet tegengekomen in Vlaanderen. Misschien dat er nog ruimte komt met de schaalvergroting want in 2021 – voor de vergroting – werd 90% verkocht in Frankrijk.

Eigenzinnige jongens en niet echt goedkoop. Maar wel eentje die groeit.

Bezoeken kan. Soms. In 2022 waren ze duidelijk verrast van het bezoekersaantal want al in oktober werd de stop er op gezet. Maar in combinatie van een bezoek aan Dinan zeker de moeite.

 

Les Menhirs – Eddu - https://www.distillerie.bzh/

En we gaan verder het boekweitpad op. Op een kwartiertje zuidwaarts van Quimper ligt distillerie Les Menhirs. Die whisky vind je vlot in Bretagne. Tot zelfs het museum aan de menhirs van Carnac. Gedrenkt in de Bretoense mystiek distilleert deze van oorsprong rondrijdende distilleerderij naast de Bretoense variant van calvados (Lambig) ook pure boekweitwhisky.

Guy Le Lay had de idee om boekweit te gebruiken om whisky te maken. Dat bleek niet zo gemakkelijk want het vraagt de helft meer boekweit dan gerst om aan de nodige alcohol te raken. Met de steun van contacten uit de cognacstreek slaagde hij er toch in. Ondertussen namen de zonen het verhaal over.

Een rondleiding kan eenvoudig aangevraagd worden via de website en is zowel in het Frans als het Engels te krijgen. Al moet gezegd worden dat als je een mondje Frans spreekt dat te verkiezen is.

En met zo’n 250.000 flessen whisky per jaar een relatief grotere.

 

La Mine d’Or - https://www.laminedor.bzh/

Over de laatste telg in het verhaal had ik het op facebook na mijn reisje van vorige zomer. Ploërmel ligt tussen Vannes en Rennes in een gerestaureerde hoeve. Maar een restauratie waar de hoeve vooral nog wat zichtbaar is.

Gestart in 2016 is ze pas sinds een goed jaar te bezoeken en moest als zodanig wachten om toe te treden tot de ‘Bretoenen’. Gezien de ondertussen doorgeknipte band met de brouwerij Lancelot is er ervaring zat in het commercialiseren van dranken. Zo stonden ze op de beurs van Parijs met een Samhaim (of Halloween…)-botteling en werken ze samen met de chefs van de sterrenzaken in Bretagne.

De distilleerderij kan bezocht worden via de website en gaat ook richting 400.000 flessen per jaar.

Een jong baasje maar met de ervaring zal – als alles goed gaat – deze distilleerderij ongetwijfeld wel naam maken buiten Bretagne.

Geheugenspel

 

Vlaamse films en geheugen… ze passeerden al eens. ‘De Zaak Alzheimer’ was de topper die een bijzonder flauw Amerikaans afkooksel kreeg. Maar ook ‘Loft’ bevat een aardig stukje spelen met geheugen. En het is toch met die film dat ik ‘Het Geheugenspel’ wil vergelijken.

Jan Verheyen en Lien Willaert zijn al jaren een koppel zowel in het leven als in de film. Verheyen is dan eerder de popcornfilmmaker die ruim 10 jaar terug zich oversteeg met ‘Dossier K’ en ‘Het Vonnis’ om dan snel terug naar het overbodige te gaan genre ‘FC De Kampioenen’ en ‘De Collega’s 2.0’. Enkel ‘De Buurtpolitie’ ontbreekt nog. Al is de vraag wat regie daar voorstelt.

‘Het geheugenspel’ is een verfilming van een boek van Nicci French is de klassieke Whodunit. Kort gezegd: na 25 jaar worden per toeval de resten van dochter des huizes Nathalie gevonden. Maar die resten bevatten nog een geheim. De film is dan eigenlijk ook een zoektocht in het geheugen van hoofdpersonage Eva Ruitenberg wiens ouders recent overleden zijn en zijzelf in een moeilijke echtscheiding zit met een zoon des huizes. Een zoektocht ook naar de geheimen van de familie.

Het is een Vlaams-Nederlandse coproductie dus is de cast ook gemengd. Vic De Wachter speelt pater familias Alain Deridder terwijl Anna Drijver de rol van Eva Ruitenberg heeft. Verder is Louis Talpe zeker gekend en Gert Winckelmans duikt geregeld op in allerlei Vlaamse producties. Gilda De Bal speelt de dementerende echtgenote van Alain.

Nu, de film zelf. Die mist de intensiteit van ‘Loft’. Ook een beetje het confronterende camerawerk van die film. Het slot – waar het geheugen ineens niet blijkt te zijn wat het was – voelt wat aan alsof het zo moest maar toch niet bevredigd.

En uiteraard krijgt de actualiteit ook een rol: Me Too en woke draven weer op. Maar in vergelijking met ‘Tàr’ (OK, dat is van een heel andere orde) is het toch maar minnetjes.

Verheyen en Willaert hebben een film uitgebracht die goed is voor een ontspannend momentje terwijl de jonge kroost ‘The Little Mermaid’ kan gaan bekijken. Geen grote cinema maar onderhoudend.  

April Concertmaand…

Het is nog wachten op de lente maar de lente van concerten begon toch al sterk in april. Niet minder dan 6 stuks op 30 dagen en dan heb ik er nog laten schieten.

Soit, het begon op 2 april met Arte Amanti die sinds enkele jaren naar Vinderhoute afgezakt komen met jong talent. Het is een hele tournée doorheen Vlaanderen die ondernomen wordt. Evelyn Vaneysendyck bracht op harp stukken van Godefroid, Caplet en Garelia. U al gehoord van die namen? Ik alvast niet maar dat de kerk van Vinderhoute qua setting past voor harpmuziek is wel duidelijk. Vervolgens kwamen  Thaïs Defoort – die al een stevige internationale naam heeft – en Liav Kerbel met stukken op cello van Barrière, Piatti Popper en Bach. De concerten worden samen met de Werkgroep Vinderhoute georganiseerd en zeker de moeite waard.

Het bleef wat klassiek de komende weken want op 13, 14 en 15 april organiseerde Blanca Stella Parra Albelaez terug de Semana Santa, of te concerten voor de week voor Pasen. De dame – een verre buur – zit goed ingebakken in het muzikale milieu. Kinderen met de naam ‘Laporev’ doen in Lovendegem snel een belletje rinkelen. Dan valt het toch wat tegen dat op donderdag en vrijdag er maar zo’n 70 toeschouwers per avond zijn voor een programma op hoog niveau. Op donderdag brachten violen stukken van Bach, Milstein en Leclaire waarna de ‘Artistes des Nations’ op viool en cello Dvorak en Tchaikosky brachten. Op vrijdag volgde dan vooral piano met Rachmaninov gevolgd door piano en klarinet met stukken van Schumann, Brahms en von Weber. Zaterdag liet ik dan even passeren maar toen kwamen er heel wat kennissen van het jonge Laporev-geweld over uit Nederland. Maar ergens is het jammer dat er maar weinig ‘lokalen’ te bespeuren waren. Behalve dan de vasten…

Waarom zaterdag niet? Vooreerst hou ik zeker van klassiek maar ook van andere muziek. Het stevige werk bijvoorbeeld. En toen ik maanden terug een reclame zag passeren voor ‘Rock Orchestra by candlelight’ leek me dat eens leuk. En dat was op zondag 16 april. Een heel ander publiek. Zelfs voor de Capitole in Gent. Nathan Reed (Mega Projects) werkt samen met muzikanten van het London Rock Symphonic die ook toeren met muziek van Abba en Queen. Maar op zondag stond werk van AC/DC, Led Zeppelin, Cranberries en verder op de planning. Orkesten die rockanthems inblikken is niet nieuw. Ging het eerste deel nog vrij rustig voorbij dan was het wachten in het tweede deel op een stampende ‘Ace of Spades’ van Motorhead en in het slot met ‘Killing in het name of…’ van Rage against the Machine en bissen als ‘Du hasst’ van Rammstein en ‘Enter Sandman’ van Metallica. Op elektrische klassieke instrumenten. Best leuk zo’n optreden waarbij aan iedere leeftijd werd gedacht. Maar om het ieder jaar te gaan bekijken? Nou nee. Ook wel opvallend dat niks van de NWOBHM werd geprogrammeerd. Bij Maiden valt zeker iets te vinden dat perfect past. Maar soit….

Niet in Blankenberge maar in Brugge    

Van 16 april gaan we naar 21 april. Huroram in de Stadsschouwburg van Brugge. Mooie zaal. Beter dan de stortbui buiten die avond. Huroram is Hugo Matthysen, Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert. Drie muzikanten die elkaar onder meer kennen van bij… CPeX, het Antwerpse alter ego van Matthysen. Het jonge volkje zal het misschien minder weten maar Matthysen maakte met De Bomen begin de jaren ’90 furore in het absurde Nederlandstalige genre. Teksten als ‘drank en AC/DC, slecht voor de conditie’ over het leven van de modale Vlaamse caféploeg in ‘Jungle Boys’ en zijn ode aan ‘Blankenberge’ (Ik had eens een vriendin…) zijn ingebeiteld in de Vlaamse cultuur. Matthysen heeft afscheid genomen van Clement (hoewel…) en brengt absurde dingen met zijn confraters. Wie schrijft er een protestsong tegen het altijd voederen van artiesten met stoverij? Wat doet een cowboy zoal met puree? Hoe verbeter je teksten van de Beatles? Kortom: een tweetal uren absurditeiten met 3 goede muzikanten…

En tot slot LOKO op 29/4. Gegroeid uit de Lovendegemse fanfare zijn de koperblazers een vaste waarde in deze periode van het jaar. Deze keer wel het eerste concert onder de leiding van Ann Rodts en meteen al een moeilijke combinatie. Filmmuziek. Met montage.

En laat dat net geen gemakkelijke combinatie zijn want de cinefielen onder ons kunnen zich vaak de film voorstellen met de muziek. En met het Noordpool-orkest dat vaak als orkest films begeleidt – zoals het bij de film oorspronkelijk ook was – is er op dat punt een leuke speler op de markt. Alleen jammer dat de voorstelling van ‘Casino Royal’ in mei is geschrapt voor de Capitole.

Charel...

Maar LOKO nu. Een overvolle turnzaal van ‘De Bron’ kreeg een leuke mix van echte klassieke filmmuziek (Harry Potter, The Mask of Zorro, Dances with Wolves, Morricone,…) gecombineerd met minder gekende films (The Children of Sanchez) vervolgens aangevuld met zelf gemaakte muziek op een zeer gekend thema (The Lord of The Rings maar met muziek gemaakt rond enkele figuren door de Meij). Het einde van het concert was ‘Beautiful that way’ uit ‘La Vita è Bella’… een muziekje dat altijd zal verbonden blijven met ‘Thuis voor een Beeld’ waar het blijvend resultaat nog steeds op het plein aan het oude en hopelijk snel nieuwe gemeentehuis staat.

Naast de muzikale prestatie mag ook de knappe filmmontage niet vergeten worden. LOKO geeft begin december een concert in de kerk van Lovendegem met ABBA-muziek.

The Lost King

Geschiedenis lijkt even ‘in’. Nu, geschiedenis is dat eigenlijk altijd want zonder zouden we nooit zijn wie we zijn. ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ belichtte dat nogal fragmentarisch en bijwijlen vooral vanuit een hedendaagse visie. Hineininterpretierung loert dan nogal achter de hoek.

Eén aflevering ging over het ontstaan van het Graafschap Vlaanderen en de eerste gravin, Judith. Bij opgravingen rondom het Sint-Pieterplein voor de bouw van de ondergrondse parking werden haar vermoedelijke botten gevonden. Want eigenlijk weten we het nog niet.

En laat nu in Engeland iets gelijkaardigs zijn gebeurd. ‘A horse, a horse, my kingdom for a horse’zijn woorden die Shakespeare in de mond legde van de verguisde laatste telg van de Plantagenets, Hendrik III. Die sneuvelde bij de slag van Bosworth (tijdens de Rozenoorlog) in 1485 maar zijn lichaam werd nooit teruggevonden. Tot in 2012 een parking in Leicester werd opengebroken en er resten werden gevonden die later bewezen werden als de zijne. Hij werd koninklijk begraven en in ere hersteld in de geschiedenis.

Al sinds vorig jaar draait er een film over die zoektocht en door een gunstige wind heb ik die dan ook kunnen zien voor die in de zalen komt in de loop van volgende week.

Het verhaal gaat over de zoektocht van Philippa Langley. Die leeft en werkt in Edinburgh maar pakt naast een promotie waar een knappere dame met de prijs gaat lopen. Ze heeft daarenboven het chronisch vermoeidheidssyndroom. Op een toneelstuk over Richard III raakt ze geïntrigeerd door de figuur en begint een zoektocht naar het lichaam. Daarbij duikt Richard III als een hersenschim op tot in die mate dat haar omgeving zich vragen stelt over haar mentale gezondheid. Ze verzeilt in groepjes amateur-historici met een eigen visie op de feiten, botst tegen de muren van de financiering en onwil van besturen maar ook tegen prominenten…

De film is gebaseerd op het boek ‘The King's Grave: The Search for Richard III’ uit 2013 waar het verhaal van de zoektocht wordt beschreven. Maar ook het gebrek aan erkenning van de dame naderhand. Want hoewel er weinig geloof wordt gehecht aan haar idee staan de prominenten op de eerste rij als het resultaat uiteindelijk is.

Sally Hawkins speelt Philippa en draagt de film. De cast bevat grote namen van de Britse film en bioscoopwereld. Het is zeker geen spektakelfilm maar eigenlijk best interessant. Nu hopen dat ze in Gent snel bevestigen of het Judith is of niet…