Tron: Ares

 

Het derde deel van Tron draait nu in de bioscopen in de meest moderne versies qua beeld en klank. En laat dat net de sterkte zijn. 

 Wie als tiener in de jaren '80 in de lunaparken rondhing zal 'Tron' wel nog zien staan hebben: een racespel waar het de bedoeling was om weg te blijven van een concurrerende racer die je met zijn zijn lijnen probeerde vast te zetten. 

In 1982 alweer begon het verhaal op het witte doek: Kevin Flynn slaagt er in de muur tussen de werkelijkheid en de informatica te breken en belandt in een wereld van de elektronica van toen maar raakt er niet meer uit. In 2010 gaat zijn zoon op zoek naar zijn vader nadat hij diens firma een hak zet als die een met fouten gevuld besturingssysteem op de wereld wil loslaten. Realiteit of fictie?   

Wat blijft er nog over van dat alles? Een sequentie met Jeff Bridges als Kevin Flynn. En de zoektocht naar een sleutel die digitaal geprinte levensvormen definitief moet maken en ook de wereld af moet helpen van alle onheil. En daar strijden twee firma's voor: EnCom - de firma van de Flynns - en Dillinger. Die laatsten gaan voor niks uit de weg. Met Ares en Athena heeft die firma twee programma's in de virtuele wereld die ze in de echte wereld willen gaan inzetten. Alleen overleven die maar 29 minuten. 

Het verhaal doet er eigenlijk minder toe. In 2010 waren het de beats van Daft Punk - die overigens even in beeld kwamen met helm - en nu is dat Nine Inch Nails. Qua beelden is het messcherp in de Screen X waar aan de zijkanten een verlengd beeld is. 

De sterkte is ook de zwakte: je moet al enig idee hebben waar dit over gaat om het aan te voelen. Het geheel is ook vrij prijzig wat maakt dat je er wel voor moet kiezen om dit spektakel te zien. Thuis voor de buis denk ik niet dat er veel gaan zijn die dit echt gaan uitzitten. 

Het geheel voelt ook aan alsof Disney er deze keer wel een franchise van wil maken en niet 15 jaar - en godbetert 27 jaar - zal wachten op een vervolg.  

 

 

De Lange Wandeling

 Stephen King en films... er zijn er toch enkele iconische. 'It' zorgt nog steeds voor angst voor clowns bij kinderen, 'Christine' gaat dan weer over een moorddadige oldtimer-wagen en Pet Sematery zorgde voor een hit bij The Ramones...

 En natuurlijk is 'The Green Mile' een vaste klant tijdens het jaar om de gaten op te vullen tussen de reclameblokken. En recent is dat ook het geval voor 'The Shawshank Redemption'. Twee films waar er geen echte horror in zit maar wel een verhaal dat tot een finale leidt. 

 En laat nu 'De Lange Wandeling' naar een finale gaan zonder eindmeet. 

Ieder jaar wordt er in de door oorlog geteisterde VS een wandeling of marathon gehouden waar iedere staat een deelnemer afvaardigt maar waar enkel de start is gekend. Het einde is wanneer er 49 deelnemers zijn afgevallen. En afgevallen betekent dat ze na 3 waarschuwingen wegens te traag te gaan of eender welke manier af te wijken van het parcours genadeloos worden afgeschoten door begeleidende militairen. 

Zoals bij de films in het tweede blokje worden de redenen waarom een aantal deelnemers mee doen duidelijk tijdens de wandeling. En dan blijkt de wens die op het einde wacht bij sommigen wel heel diep te zitten.  

 Ik heb het boek niet gelezen. Uit de korte samenvatting kan ik wel halen dat het einde niet hetzelfde is van in de film. Maar net als bij de films in blok 2 gaat het toch vooral over worstelen met gevoelens, zoeken naar hoop in een hopeloze en trieste omgeving en een einde - of een begin van - maken aan wat er gedacht wordt dat het geluk belet. 

Het boek is van de jaren '70. Dus lang voor we iedere dag om de oren geslagen worden met autoritaire leiders waar Trump al tot gerekend wordt. Natuurlijk zal dat er wel uitgehaald worden door sommigen. 

Dus: geen spektakelfilm maar eerder een sfeerfilm die net niet te lang duurt om vervelend te worden. 
 

 

‘Voetbal, santé mijn ratse’

Het was vorig jaar begin juli dat ik samen zat met Etienne De Wispelaere voor een interview voor en vooral over KSK Lovendegem. Een beetje als ‘scoop’ kreeg ik toen te horen dat hij aan een boek werkte, zijn ‘memoires’ in het voetbal rond het Gentse. 

 

Maar ik herinnerde me vooral aan een man met een uitgesproken mening over het balletje dat hem toch maar niet los liet in die periode. U kan het hier nog lezen:
 

Deze zomer was er in het STAM een tentoonstelling met allerlei memorabilia van het voetbal in het Gentse. Daar had hij ongetwijfeld ook een belangrijke bijdrage kunnen leveren over de ploegen in het Gentse. Het boek overlapt immers de spanperiode tussen 1962 en 2025.

Hij vertelde me vorige donderdag dat er veel zijn die het boek in één ruk uitlezen. Nu ben ik geen grote boekenlezer maar dat lukte me wonderwel. Een goed uurtje later en ik kreeg de bevestiging van het interview dat ik toen af nam. Nu, na ons korter gesprekje enkele dagen terug had ik eigenlijk niks anders verwacht.

Een belangrijk blok is uiteraard KAA Gent. Daar is de samenwerking nu wel gestopt. Er zijn natuurlijk de figuren die vandaag nog steeds bekend zijn: Dries Mertens, Filip Joos (die ooit nog op het veld van Lovendegem te horen was) en een trits spelers en coaches.

Ik heb het boek toch met een Lovendegems oog bekeken en de passage van 3 seizoenen staat beknopt vermeld al duiken er spelers op uit zijn verleden als speler die ook in Lovendegem verschenen (zoals Robert Mahieu uit de tijd dat KSK al eens ging shoppen bij de grote Gentse ploegen) en reizen spelers als Ronny Vervaet, Nathan D’Haemers en Antoine Kabemba – met een grappige anekdote- nog een tijdlang mee in zijn verloop na Lovendegem.

Sommige anekdotes zijn uiteraard zeer herkenbaar: de bestuurskamer, sponsors & spelers, ouders die vinden dit en vinden dat, de infrastructuur – of wat er voor moet doorgaan soms – en zelfs de medische kant komt even aan bod.

Momenteel is Etienne nog actief bij VC Zwijnaarde als coach van de beloftenploeg. Terug naar zijn jeugd eigenlijk bij een ploeg vlakbij het UZ Gent voor mogelijk zijn laatste jaar als coach.

7 Samurai

Waarom naar de bioscoop gaan voor een film van 70 jaar oud? Want dat is de leeftijd van '7 Samurai' wel. 

 Misschien moeten we ook maar beseffen dat de films van toen gemaakt zijn voor de bioscoop en niet voor het kleine kastje - alhoewel dat tegenwoordig net iets groter is - in de leefruimte. Want zou ik die film van 3u30 uitkijken voor het kleine scherm? Vermoedelijk niet.  

De naam 'Kurosawa' kwam ik voor het eerst tegen in de bloopers: Christel Van Dijck struikelde bij herhaling over de naam in één of andere lang vergeten quiz. 

Maar in tegenstelling tot deze film is 'The Magnificent Seven' - niet te verwarren met de tech-aandelen op de New Yorkse beurs - nog wel eens te zien. En dat verhaal is - met een Amerikaanse inslag - hetzelfde. 

De film is geremastered. En laat dat voor een film van 70 jaar oud toch een mooie prestatie zijn. Het beeld is scherp en dat wijst er toch op dat Kurosawa toen hoge kwaliteit gaf. Goed, het is zwart-wit en die beelden bewaren beter in de tijd dan kleur. Kijk maar naar foto's. 

En er zijn de technieken van Kurosawa bij het filmen.Nu lijkt dat allemaal normaal - met één of ander knopje op een computerpaneel - maar toen was dat allesbehalve het geval. Het past dus in die reeks van films die tot op vandaag hun invloed hebben. Niet dat er altijd met evenveel zorg wordt omgesprongen met dat materiaal. 

En dat valt ook op bij de commentaren op de filmwebsites. Veel filmliefhebbers zijn gewoon te veel gewoon en vinden de film te traag, te weinig spektakel... kortom niet meer van deze tijd. En dat is ook zo. Het is geen popcorn-film zoals de zoveelste Smurfen-film. 

Maar toch leuk dat ik die film eens gezien heb op het grote scherm.  

 

 
 

The Day of the Jackal

Er zijn maar weinig reeksen die ik graag volg. Nogal wat van die reeksen eindigen op de meest bizarre manier. En sommige verpakken het al meteen in de titel, zoals 'Lost'.  Maar zondag eindigt een reeks die ik om meer dan één reden graag volg: ‘The Day of the Jackal’.

Frederick Forsyth schreef het boek over een fictieve aanslag op Charles De Gaulle. De OAS – we spreken in de nasleep van de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog en nog steeds actueel in Frankijk – huurt een moordenaar in met de roepnaam ‘Jackal’ om de Franse president te vermoorden na de laatste – historisch effectief gebeurde – aanslag door een groep rond lt.-kolonel Bastien-Thiry mislukt. Die laatste was de laatste geëxecuteerde in Frankrijk door een vuurpeleton. Het staat ruim beschreven.

 

In de film die volgde was er vooral een typisch Frans product in beeld: de Citroën DS. Edward Fox speelt de huurmoordenaar die voor niks terug deinst en de gaten in de wetgeving perfect kent. Michael Lonsdale krijgt de ondankbare taak op zoek te gaan naar een moordenaar zonder naam, zonder gezicht en geen verleden. De film volgt het verhaal behalve op één punt al is dat van minder belang. Het is een jacht op de jakhals die lang ongrijpbaar is. 

Dat ene punt waar het origineel niet volgde werd wel gevolgd in de àndere film ‘The Jackal’  - uit 1997 – maar voor de rest werd zo vrij omgesprongen met het verhaal dat de eigenaars van de rechten geen goedkeuring gaven om de naam te gebruiken. De film was vooral een show van Bruce Willis en Richard Gere en het boterde alvast niet op de set.

 

We spreken nu 2025.

 

Hetzelfde doen als in 1973 zou potsierlijk zijn. De tijden zijn veranderd. We leven in een tijd met internet, camera’s en alle middelen. Hoewel het grappig is om te zien hoeveel elementen uit de originele film terugkomen. Nee, niet de Citroën DS maar wel hoe de Jakhals aan zijn wapens komt, het geduld, zijn manieren om overal binnen te raken. Zelfs uitspraken worden letterlijk overgenomen.  Maar ook zijn mededogenloosheid.

 

Eddie Redmayne is de Jakhals. Een perfecte casting van iemand die eigenlijk geen gezicht heeft. Hij speelde al Stephen Hawking in de film over zijn leven. Hij lijkt onschuldig maar daar stopt het.

 

Anders dan in de film is hij gehuwd, heeft een zoon en krijgen we een duidelijk beeld van waar hij vandaan komt. Cruciaal is een aanslag – in opdracht uiteraard – op een figuur als Bill Gates. En uiteraard de jacht op de Jakhals door MI6.

 

Aangezien er een tweede seizoen komt is het nu al duidelijk dat – in tegenstelling tot in de film – de jakhals overleeft.

 

Maar het is wel bijzonder knap gemaakt. Al verschillen de meningen over een aantal rollen. Nu afwachten of het tweede seizoen niet verloren loopt…

De Troep

De nieuwe Panther, opvolger van de Leopard II-tank

 

 

 

 

 

 

 Laat me beginnen met één ding te zeggen: door verder te studeren behoorde ik tot de eerste lichting die niet aan de legerdienst moest gaan doen. Het leger zou aan mij ook niet te veel hebben. 

Maar dat gezegd zijnde: het Belgisch leger. Wie de discussie van vandaag volgt zou bijna denken dat er een reliek van onder de grond is gehaald. Hoewel, toen een militair met wapens er van door ging had het leger zo waar steun nodig uit Luxemburg. Uiteindelijk werd zijn lichaam - in nooit helemaal opgehelderde omstandigheden - gevonden door een lokale burgemeester. 

Het palmares van het Belgisch leger is niet indrukwekkend. 

Het begon al in 1831: het Nederlandse leger - nu wel bereid om te vechten - was al op weg naar Brussel toen de Fransen met een inval dreigden. Het koste de nieuwe staat wel een pak grondgebied. En prestige. België heeft altijd angstvallig gekeken. Naar Duitsland vooral. De fortenbouw rond Antwerpen, Luik en Namen waren volledig gericht tegen Duitsland. De  neutraliteit naar Frankrijk was beduidend minder. Zo gaat het verhaal dat bij de tweede wereldoorlog de Duitsers in Diksmuide aan hun kant van de Ijzer ineens een loopgraaf vonden. Gericht tegen Frankrijk. Een unicum. 

België rekende altijd op de bescherming van de neutraliteit. Twee keer walsten de Duitsers polkagewijs binnen. Op de hoogtepunten had het Belgisch leger ongeveer 650.000 soldaten. Alleen: bij WOI was er gemiddeld 1 geweer per 2 soldaten. Pas later - toen het leger zich teruggetrokken had achter de Ijzer - werd dat aangevuld. 

Mijn grootvader was opgeroepen voor WOII. Hij had een geweer. En 8 kogels. 8. Iedere avond moesten die geteld worden. Bij het begin van de oorlog waren er ook veel soldaten in vakantie. De mei-maand is in de landbouw een drukke maand. Dus van het zogezegd potentieel was een deel weg en de moraal laag. Er waren wel beter bewapende troepen - zoals de Ardeense jagers - en de Duitse troepen waren niet de fine fleur: oudere soldaten en veel jonkies. De sterkste troepen gingen door de Ardennen naar Frankrijk. 

Mijn grootvader moest zich terugtrekken richting Schipdonkkanaal en werd - samen met zijn regiment -  gevangen gezet ter hoogte van Oostwinkel. Lang duurde dat niet. Mijn grootmoeder zaliger - niet de gemakkelijkste - trok van Lovendegem naar het kamp en haalde hem er uit met de boodschap dat ze hem nodig had. En hij mocht mee.  

Na de oorlog werd het iets anders: er waren voldoende wapens en het leger kon bijvoorbeeld gebruik maken van de vrijwilligers uit Korea. En er werd gevochten. In Congo bijvoorbeeld. De uitgaven voor defensie draaiden rond de 4.5% van het BBP met ondermeer kazernes in Duitsland. En over uitgaven voor defensie moest niet geluld worden. Dat ondervond een journalist die in 1968 aan Vanden Boeynants vroeg of de aankoop van Mirages wel kon in lopende zaken. Het antwoord blijft legendarisch. 

Maar uit een parlementaire vraag van Theo Kelchtermans in de jaren '90 blijkt dat de uitgaven snel achteruit liepen: per capita gingen de uitgaven tussen 1985 en 1999 van 447 frank naar 333 frank. De partnerlanden geven wel een ander beeld: Denemarken van 498 naar 474, Nederland van 494 naar 391 en Noorwegen van 758 naar 728 frank. Die drie landen investeerden wel in de ontwikkeling van de F35 - met de economische compensaties - en België niet. In die uitgaven toen bleek ook nog eens 68% pensioenuitgaven te zitten. De afbouw van het leger begon dus vrijwel onmiddellijk na de val van de Berlijnse Muur. 

Nu, het opbod nu is vooral paniek. Gaan de Russen tot hier komen? Ze deden het in 1830 niet. Het zou me nu verbazen. Maar de landen die de NAVO als paraplu zagen tegen een inval van de Russen - en als ze vinden dat het moet zullen ze dat doen, op dat punt zijn ze net als alle grootmachten - vrezen dat wel. En zoals gesteld, niet onterecht. 

En nu wordt er weer geld gedrukt alsof het niks is. De inflatie zullen we er wel weer bij nemen zeker? Want dit is dus geen echt geld. En wie zal de centen binnenhalen? Defensiecontracten zijn de vuilste die er zijn. Zelfs SAAB mag niet meer verkopen in bepaalde landen. En dat voor Zweden...

Crucialer is hoe snel het militair potentieel zal opgebouwd worden. Het toverwoord is capaciteit. De aandelen van defensie knallen door het plafond. Rheinmetall is op een paar jaar tijd vervijfvoudigd. De nieuwe Panther-tank zit nog in ontwikkelingsfase en is al besteld door Nederland, Duitsland en Italië. Maar het gaat dus over zoveel meer. En dan hebben we het nog niet over de manschappen en hun opleiding. Op dat vlak is de mentaliteit in landen als Finland en Polen helemaal anders. 

Lockheed is al zeker van de F35's voor Duitsland. Maar kunnen die meer leveren? Voor munitie zitten we al in Israël. 

En die financiering... het lijkt wel of Hjalmar Schacht terug leeft. Die Duitse minister van Financiën tussen 1933 en 1937 legde beslag op een deel van de spaargelden om de heropbouw van Duitsland te financieren. Toen het hem duidelijk werd dat het om herbewapening ging nam hij ontslag. Na de oorlog werd hij eerst vrijgesproken maar nadien voor een jaartje opgesloten. Jean-Pierre Van Rossem poneerde hetzelfde idee om ten tijde van de financiële crisis (2008-2009) grote openbare werken te doen. Want tsja, net als met het leger is er veel verwaarloosd. 

Begrijp me niet verkeerd, ik zit niet te wachten op een oorlog. Verre van.Maar defensie is al een brandverzekering voor je huis. Het hoeft niet maar het defensie is een kerntaak van een bestuur. En tsja, liever een raket in mijn tuin dan een Rus in mijn keuken....

Een nieuwe wereldorde

 Eén van de teksten die hier nogal eens gelezen wordt is deze. Het gaat over een historisch terugkijken op Oekraïne. Ruim voor het binnenvallen van het land door Rusland. Wat nooit te verdedigen is. Punt. 

Maar wie deze blog volgt weet dat geopolitiek - na vervloekt en verbannen te zijn geweest na de val van de Berlijnse Muur en het communisme - al jaren opgeld maakt. En dat we beter terug Machiavelli en Von Clausewitz gaan lezen. Oorlog is de verderzetting van politiek met andere middelen... 

Een beetje zelfreflectie van uit het Westen zou ook wel mogen. Ja, er is een afspraak gemaakt tussen Rusland en Oekraïne over de grenzen toen die laatsten hun kernwapens inleverden. Was dat niet gebeurd dan was het conflict niet in te schatten. En ja, de Russen voelen zich bedreigd door het Westen. De landen die een gordel vormden voor Rusland tegen het Westen (en neem daar het neutrale Finland maar bij) zijn zonder uitzondering onder de paraplu van de NAVO gaan schuilen. 

Maar sinds 2008 is Rusland onder Putin terug een keizerrijk. De Russen hebben geen interesse in democratie zolang er geen brood op de plank is. En democratie hebben ze eigenlijk nauwelijks gehad. En ja, het Westen heeft op de geopolitieke ziel van Rusland getrapt. Hoe idioot je het ook zou vinden. Volgden ze nog bij de eerste Golfoorlog dan was dat bij de tweede niet meer het geval. Er was het interne conflict met Tsjetsjenië (maar zoals altijd laat de buitenwereld dat voor wat het is - cfr. Tibet). 

Maar toen de NAVO-landen Kosovo los maakten van Servië - een oude bondgenoot op de Balkan- reageerde Rusland in Georgië en later op de Krim. En het conflict in Syrië betekende opnieuw een val van een bondgenoot. Enkel Iran blijft nog overeind daar. 

De oorlog in Oekraïne liep ook niet zoals gepland. De idee dat de Russen manu militari een goedgezind regime konden installeren is voorbij. Dat kan bij verkiezingen wel gebeuren maar het romp-Oekraïne zal allergisch zijn voor alles pro-Russisch. 

Maar Trump nu. Het was ongezien vrijdag. En typisch de stijl van de Amerikaanse zakenman. Alleen werkt diplomatie eigenlijk niet op die manier. 

De brutaliteit is één ding. De ondergrond niet. Al zo'n 20 jaar dringt de VS aan op meer uitgaven voor defensie. Want laten we het zeggen zoals het is: het Belgisch leger is een belabberd zootje. Maar nog erger is dat er geen defensiecapaciteit is. Er zijn enkele bedrijven die iets betekenen maar echt modern materiaal is er (nog) niet. 

We zijn dus gebonden aan de Amerikaanse defensiebedrijven. Of de Israëlische. Want die kunnen ongehinderd produceren. 

En Oekraïne is voor het grootste deel van de wereld een conflict ver van de deur. De Russen worden door veel landen gesteund omdat ze hun zaken daar beter behartigen. Het belangrijkste voor de Derde Wereld is het graan uit Oekraïne. 

Nee, Trump heeft brutaal duidelijk gemaakt dat hij liever een verstandhouding heeft met Rusland (en dus China) dan geld te pompen in een conflict waar ze in het binnenland niet van weten waarom ze zich er in mengen. 

Maar toch al enkele conclusies: 

1. de laatste wapens uit de Koude Oorlog zijn nu wel in stukken van elkaar geschoten. Alle legers - Oekraïne incluis - hebben nu een leger met vooral Amerikaans wapentuig. 

2. Er is een nieuw maar ook goedkoop wapentuig op het oorlogsveld: de drone. Die bleek te sterk voor veel wapentuig. Zelfs de tot toen onoverwinnelijke Amerikaanse Abrams-tank bleek kwetsbaar. Luchtafweer komt centraal te staan. 

3. De IT-isering van het leger heeft heel wat stappen gezet. Niet alleen met de drones. De investering daar is van een compleet andere orde dan bij 2.

 Maar soit, wat nu? 

Het aantal menselijke slachtoffers blijft oplopen. Aan beide zijden. De Russen hebben al steun gekregen van een blijkbaar weinig aangepast contingent uit Noord-Korea. Dat kan niet zonder dat de Chinezen dat weten en niet hebben geprotesteerd. Er wordt ook volop gespeculeerd wanneer beide partijen uitgeput zijn qua mensen en materiaal. 

Maar enkele krijtlijnen zijn getrokken: Oekraïne zal geen lid worden van NAVO. Het kan ook momenteel niet. Zelfs met indien Oekraïne de Krim en de gebieden in het Oosten opgeeft. Dat gebied is onverdedigbaar voor de NAVO. Indien dat gebeurt zullen de Russen blijven schuren tegen de nu al uitgestrekte grenzen met Finland, het Balticum en Polen. Want de idee dat Putin terug naar de grenzen wil van voor 1914 is niet nieuw en niet ideologisch. De Russen denken nu eenmaal zo. Rusland is geen grootmacht meer van de eerste orde (daar zijn enkel de VS en China bij, misschien India binnen afzienbare tijd) maar zal naar Europa altijd een factor van eerste orde zijn. 

Oekraïne in de EU? In een organisatie die nu al een transferunie is naar landbouwlanden in het zuiden en het Oosten zal dat tot spanningen leiden. De integratie van landen van Roemenië en Bulgarije verloopt nu nog moeilijk. 

En dan de VS. De brutaliteit van Trump zal afkeer opwekken in veel landen. Maar we mogen ook niet vergeten dat de enige reden waarom de VS zich na WO I en WO II hebben bemoeid met Europa was het anti-communisme. Putin is geen communist. Wel een handelaar in grondstoffen. En die levert nu aan China die er massaproductie in consumptiegoederen mee doet en uitvoert naar de VS. Vandaar ook een groot handelstekort. 

De Amerikanen leven al decennia boven hun stand en op krediet van vooral China en de Golfstaten. Dat kunnen ze zolang de dollar op internationaal vlak de standaardmunt is en blijft. En door beleid en ook non-beleid (zoals de bankencrisis in 2008-2009 bewees) zit die dollar verankerd in het financiële systeem. 

En ondertussen streeft de wereld af op ongelukken. Schepen die in opdracht van de Russen de zeebodem afschrapen op zoek naar cruciale kabels. Maar ook alle militaire manoeuvres rond Taiwan van de Chinezen zijn potentieel gevaarlijk. En daar is de waarheid zoals altijd de eerste gesneuvelde. Denk maar aan de Lusitania. In een gespannen situatie is iets wat zelfs geen fout kan genoemd worden voldoende. 

De tijd van de Pax Americana is voorbij. En daarbij inbegrepen ook de waarden die vervat zijn in de handvesten van na WO II.