Het derde deel van Tron draait nu in de bioscopen in de meest moderne versies qua beeld en klank. En laat dat net de sterkte zijn.
Wie als tiener in de jaren '80 in de lunaparken rondhing zal 'Tron' wel nog zien staan hebben: een racespel waar het de bedoeling was om weg te blijven van een concurrerende racer die je met zijn zijn lijnen probeerde vast te zetten.
In 1982 alweer begon het verhaal op het witte doek: Kevin Flynn slaagt er in de muur tussen de werkelijkheid en de informatica te breken en belandt in een wereld van de elektronica van toen maar raakt er niet meer uit. In 2010 gaat zijn zoon op zoek naar zijn vader nadat hij diens firma een hak zet als die een met fouten gevuld besturingssysteem op de wereld wil loslaten. Realiteit of fictie?
Wat blijft er nog over van dat alles? Een sequentie met Jeff Bridges als Kevin Flynn. En de zoektocht naar een sleutel die digitaal geprinte levensvormen definitief moet maken en ook de wereld af moet helpen van alle onheil. En daar strijden twee firma's voor: EnCom - de firma van de Flynns - en Dillinger. Die laatsten gaan voor niks uit de weg. Met Ares en Athena heeft die firma twee programma's in de virtuele wereld die ze in de echte wereld willen gaan inzetten. Alleen overleven die maar 29 minuten.
Het verhaal doet er eigenlijk minder toe. In 2010 waren het de beats van Daft Punk - die overigens even in beeld kwamen met helm - en nu is dat Nine Inch Nails. Qua beelden is het messcherp in de Screen X waar aan de zijkanten een verlengd beeld is.
De sterkte is ook de zwakte: je moet al enig idee hebben waar dit over gaat om het aan te voelen. Het geheel is ook vrij prijzig wat maakt dat je er wel voor moet kiezen om dit spektakel te zien. Thuis voor de buis denk ik niet dat er veel gaan zijn die dit echt gaan uitzitten.
Het geheel voelt ook aan alsof Disney er deze keer wel een franchise van wil maken en niet 15 jaar - en godbetert 27 jaar - zal wachten op een vervolg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten