Orange

 Lezers van deze blog - ze zijn er , ze zijn er - zullen al wel gemerkt hebben dat ik de Franse politiek van dicht volg. Alvast veel dichter dan het bedroevende schouwspel in de VS. Ook al omdat ik van mening ben en blijf dat als we als Europa een mondje willen meepraten in de wereld we zelf maar moeten zorgen voor onze defensie. Helaas is ons bedrijfsleven - en bij uitbreiding de maatschappij - vergiftigd met een verkeerd begrepen pacifisme. Het is niet door zelf geen wapens meer te produceren en te hebben dat een oorlog vermeden zal worden. Wilt ge vrede, bereid u voor op oorlog. De Tijd meldt vandaag overigens dat de banken hier de bocht voor de financiering van defensie hebben ingezet.

Maar dit gezegd zijnde. De Franse politiek. En meer specifiek Orange. Die stad heeft een historische band met onze gebieden al is de eerder toevallig. Willem De Zwijger. De man is er nooit geweest maar zorgde er wel mee voor dat oranje naar Nederland kwam. Voor meer informatie daarvoor verwijs ik graag naar het meest populaire bericht op deze blog. 

Sinds 1998 wordt die stad rechts-nationaal bestuurd (of in het Frans de préférence nationale) door Jacques Bompard en familie. Het gevolg was er snel: Orange werd uit de Oranje-band met onder meer Diest en Breda gegooid. Politieke correctheid op het absurde af. Er kwamen verslagen hoe het nieuwe bestuur kuis hield in allerlei gesubsidieerde clubjes en wat voor een schande het allemaal was. 

We zijn 2024. Jacques Bompard is ondertussen burgemeester-af. Veroordeeld omdat hij een medewerker in het parlement onterecht zou ingeschreven hebben. Nu is het in Frankrijk een zekerheid dat iedere politicus op een bepaald niveau ooit wel eens een dergelijke rechtszaak aan zijn broek krijgt. Hij is dus niet meer verkiesbaar en er was al heisa over het feit dat hij als vrijwilliger nog een bureau op het stadhuis zou hebben. Zijn verkiezingskantoor ligt er duidelijk al lang verlaten bij. Zijn zoon neemt het over. 

Alleen, ik heb er nu even rondgelopen.Een aangenaam Zuiders stadje waar je je niet onveilig voelt. Proper. De dame waar ik verbleef wist ook te vertellen dat er altijd wel ergens politie aanwezig is: in het centrum de gemeentepolitie, vroeger daarrond nog de militaire politie van het Vreemdelingenlegioen, daarrond de landelijke politie en nog iets verder de nog steeds op militaire leest geschoeide gendarmerie. Daarnaast is er al 20 jaar een cameranetwerk waar preventief en snel mee kan opgetreden worden.  Orange is dan ook één van de - zoniet de - veiligste stad in Frankrijk. En dat vertaalt zich toch ook in de beleving rond de stad. 

De rol van Bompard is evenwel uitgespeeld. Zal zijn lijst het nog halen in 2026? Feit is wel dat hij zich nu verbonden heeft aan Reconquête van Zémmour. Zijn echtgenote - gewezen burgemeester van het nabije Bollène - kwam voor die lijst op bij de vervroegde verkiezingen maar haalde amper 4% van de stemmen. In de tweede ronde denderde het RN over de tegenstand met 66% van de stemmen. 

Feit is wel dat Orange - tot tevredenheid van zijn bewoners - een veilige en aangename stad is om te verblijven. En dat La préférence nationale in die stad het ongetwijfeld nog wel een tijdje zal uitzingen. Onder welk etiket is toch af te wachten....

De fusies...

Vandaag in 'De Tijd' beschouwt Pieter De Crem een heel aantal zaken. Zijn rol in de nationale politiek is uitgespeeld maar al lachende durf ik wel eens te stellen dat tot 6 jaar na zijn dood hij nog burgemeester van Groot-Aalter zal zijn. Maar ook de fusies komen ter sprake. 

De Crem is een specialist die zich al snel en gemakkelijk kon verzekeren van de subsidiemiljoenen van de overheid. Het nabije Knesselare - dat politiek stilaan dood was gegaan - was een dankbaren prooi. Veel inbreng heeft de Knesselaarse politiek niet gehad. Het belangrijkste was wel dat ze de betere plaatsen van de N-VA - die in de legislatuur er voor waren gereserveerd - kregen. Ondertussen heeft oud-N-VA-schepen Luc De Meyer de stap gezet naar de lijst van De Crem. 

Maar de ambitie van De Crem lag nog verder. Zo keek hij blijkbaar ook naar Zomergem. Als landingspiste voor de luchthaven van Ursel? Of voor de kazerne waar er terug sprake van is nu het voorstel om dat in Geraardsbergen te doen slecht van de grond komt. Ursel daarentegen...

Wie het artikel verder leest ziet dat hij naar 15 tot 20 gemeenten wil gaan in Oost-Vlaanderen. Even rekenen: Gent, Beveren, Sint-Niklaas, Lokeren, Dendermonde, Aalst, Ninove, Evergem en Deinze zullen niet staan springen of hebben een fusie niet nodig. En er zijn nog steden in Oost-Vlaanderen (Zottegem, Wetteren,....) waar het maar de vraag is wat die nog zouden willen. Je bent dus snel aan een verhaal van fusie op fusie van de kleine gemeenten. 

Nu kan u zeggen dat dit maar een verhaal is. Al is De Crem in deze iemand die zijn eigen gang gaat. Bij de politiehervorming zou Aalter eerst ingedeeld worden in een fusie met de Lowazone. Dat ging niet door. Geruchten dat het ging over wie de korpschef ging worden en waar het commissariaat ging komen. Aalter ging dan maar Maldegem - ééngemeentezone - opslorpen. In de praktijk is de provinciegrens tot Zulte eigenlijk verbonden met Aalter. En de geruchten over een fusie over de provinciegrens met Ruislede gaat ook nog altijd. Nu de fusie van Beveren en Kruibeke met Zwijndrecht er komt staat die deur ook open. 

De facto is het duidelijk dat de gemeentefusies ongeorganiseerd en zonder veel inspraak passeren. Het is een verhaal van gerrymandering en vooral achterkamerpolitiek. Hoe meer er ook over de fusie van Lievegem naar boven komt hoe meer het duidelijk is dat het debat is ontweken in de raden tot de beslissing er bijna kwam. En dan spreken we over het voorjaar 2017. 

Het kan anders uiteraard. Wachtebeke en Lochristi bijvoorbeeld. 

Maar de Vlaamse overheid doet niks anders dan met geld staan zwaaien. Voorwaarden? Nauwelijks. 

Ik neem De Crem dus veel ernstiger dan veel anderen. Hoewel de CD&V in Brussel zit te beuken tegen verplichte fusies kijkt men lokaal anders. En andersom: de N-VA wil nationaal de fusies er door maar lokaal is het povertjes. Behalve dan in de fusie van Beveren -Kruibeke-Zwijndrecht en de opslorping van Borsbeek bij Antwerpen ken ik er niet meteen. 

Het is leuk dat een nog steeds gezaghebbende stem binnen CD&V in de kaarten laat kijken. En één die weet hoe dit het veiligste aan te pakken. Voor de CD&V dan. Dus als we die partij hun gang laten gaan dan zijn we nog even bezig. 

 En goh, ze zullen het allemaal wel ontkennen. Tot het zover is. 

 

Whisky & koken: Gent in de kijker

Het Gentse heeft altijd wel iets met whisky. Is er nu al jarenlang het grote whiskyfestival – eerst in de Sint-Pietersabdij dan later in het ICC en nu in de Oude Vismijn – en de Glengarry-whiskykelder aan de Sint-Baafskathedraal dan vond de culinaire liefhebber vanaf 2000 zeker zijn weg naar restaurant ‘De Cluysenaer’ in Kluizen. Nu gaat de Glengarry een minder prominente plaats geven aan whisky. De horeca heeft het nu eenmaal moeilijk en over het Gentse beleid wil ik hier even geen boompje opzetten.

Reden van deze inleiding? Twee boeken op minder dan een jaar. Bob Minnekeer publiceerde vorig jaar na de Covid-jaren ‘Whisky, Beer & Food’ in zijn reeks over koken met whisky. Daarnet kreeg ik ‘Gekookt & Gestookt’ van Hans Offringa en Stef Roesbeke in handen.

Kijk Bob drinkt geen whisky. Bob ademt, leeft en slaapt whisky. En als het geen whisky is dan is het op zijn minst in combinatie er mee. De familie Minnekeer is een culinaire familie die ooit in dienst was van de familie van Charles De Gaulle. De familie van de man met de grote neus is afkomstig van het Rijselse. Zijn boek is zeer uitgesproken culinair met verwijzingen naar brouwerijen, distilleerders en restaurants. Op facebook heb ik toen al geschreven dat eigenlijk iedereen er zijn eigen weg in kan vinden. Het koken zelf – en ik heb het gevraagd aan een experte – is nogal complex. En klassiek. 

 

Eén van de restaurants in het boek was ‘De Cluysenaer’ met Stef aan het fornuis en Krien die door haar kennis een avond tot veel meer dan eten en drinken maakt. Met Hans Offringa (hoofdredacteur van ‘Whisky Passion’) brengen zij nu ook een boek op de markt. ‘De Cluysenaer’ heeft al enkele jaren een eigen pagina met recepten in het tijdschrift. En dus volgend jaar 25 jaar aan het rijpen.  Bij de meeste whisky’s is dat meteen garant voor een complexe en volle smaak na die jaren in een excellent vat te hebben gelegen.

En meteen valt een keuken op die moderner is: opvallend meer vegetarische gerechten. En het is een boek voor zoetekauwen: heel wat desserts waar op een praktische manier met whisky wordt gewerkt. Wie een hele menu wil maken kan er zeker ook terecht.

Daarnaast valt ook op dat de whisky’s zelf op enkele uitzonderingen na heel gemakkelijk te vinden zijn. Ik ken het rek – en ik ga verder geen reclame maken – van de lokale Delhaize en ik kan er snel geschat ongeveer de helft gaan halen. Akkoord, er zijn enkele speciallekes maar die zijn zeker te vinden in speciaalzaken zoals op Dok Noord in Gent. Het zijn dus zeker geen onmogelijke dingen.

En de calorietjes? Neem die er eens bij…. Maar het is zeker geen onmogelijk boek voor de minder ervaren koks in de keuken.

Het boek kan besteld en afgehaald worden in ‘De Cluysenaer’ of onder meer bij De Standaard-boekhandel.Hetzelfde geldt voor het boek van Bob Minnekeer. Al is dat ondertussen ook al te vinden bij 'De Slegte'. Whisky bewaart beter dan boeken blijkbaar.

Is er nu een boek waar we op wachten? Ik zag recent dat Stijn Hiers de laatste hand legt aan zijn boek over de distillaten van centraal – en Zuid-Amerika. Na een boek over Chachacha van enkele jaren terug is er daar ongetwijfeld nog veel te ontdekken. En te proeven.

Energiebeleid en de vrije markt

 

Heeft de liberalisering van de energiemarkt gefaald? Als zelfs ondernemers in bedekte termen toegeven dat het tot een gebrek aan beleid van de overheden leidt is het antwoord eigenlijk gewoon ‘ja’.

In een vrije tribune in ‘De Tijd’ van 25 juli stelt ondernemer André Jurres (ex-CEO van Essent België) dat het gebrek aan een eigen nationaal energiebedrijf ons afhankelijk maakt van energie uit het buitenland. Desnoods moet een oplossing gezocht worden met Nederland als partnerland.

Het feit is alvast dat de grote landen als Frankrijk en het VK een eigen nationaal energiebedrijf hebben. Dat kost geld. Dat is een feit. En steeds meer landen zetten terug in op kernenergie. En dat kost ook geld.

Feit is dat de klaagzang van de doctrinaire anti-kernenergie lobby op de realiteit botst. Zo kunnen niet overal zomaar windmolens neergepoot worden en blijkt de infrastructuur ook niet altijd zo geschikt voor bepaalde projecten. De oplossing? Subsidies. Dus belastinggeld voor energie die niet altijd even zeker is. Zowel qua weer als klimatologisch.

De mooie verhalen botsen. Zo werden in Nederland particulieren die energie wilden terugsturen van hun zonnepanelen op het net ineens geconfronteerd met de beslissing van de leveranciers dat die de prijs daarvoor ineens fors verhoogden. Dat is pas enkele maanden terug. Zelfs bij de watervoorzieningen hier blijkt dat wie bespaart steeds meer moet betalen… Een mens doet dan eens wat er van hem gevraagd wordt…

Of neem Duitsland. Na de ramp in Fukushima werden inderhaast alle kerncentrales gesloten en vervangen door gascentrales met… gas uit Rusland. Iets wat de Groenen bij het begin van Vivaldi ook wilden overdoen.

En fundamenteel is de vraag of de productie van kernenergie op de vrije markt hoort. Zeker in de huidige samenleving waar energie sturend is naar inkomen van de burgers en naar economische ontwikkeling van bedrijven. Wat ze in Europa er ook van denken dat beleid wordt nog steeds nationaal gevoerd. En dus horen we een eigen nationaal energiebedrijf te hebben in handen van de overheid.

Zonder overheid zal een doorstart van de kernenergie met moderne technologie geen optie zijn en blijven we afhankelijk van leveranciers met vaak dubieuze besturen.

Maar ten gronde, als ze in de sector zelf beseffen dat dit eigenlijk de weg is… wie zou ik dan zijn?

Terug van weggeweest: EDL

 

Met de aanslag van een 17-jarige jongen van Rwandese afkomst in Southport op kinderen op een danskamp duikt een oude naam terug in het Britse politiek wereldje: de English Defence League.

Opgericht in 2009 kende de organisatie een opmars tot in 2011 met grote optochten in Engelse steden en een verspreiding over heel Europa. Want naast EDL kwam er een Schotse versie, een Joodse versie, een Hindoe-versie en zelfs een LGTBQ-afdeling en op het continent in zowat alle landen. In Vlaanderen had je de Vlaamse Verdedigings Liga die vooral op facebook bleek te bestaan.

Toen Pegida uit Duitsland overwaaide kregen we een tijdlang gelijkaardige acties die recent eigenlijk vooral in Nederland onder die vlag doorgaan met name het verbranden van korans. In de Scandinavische landen hebben andere groepen die tactiek overgenomen.

Maar nu, ineens, duikt de EDL terug op. Eind mei kondigde de groep al een demonstratie aan in Londen. En vorig weekeinde trokken naargelang schattingen tussen de 20 en 30.000 betogers door Londen.

En dus nu Southport en de gevolgen.

De kern van de manifestanten in de periode van toen (2009-2015) bleken nogal uit de harde voetbalkernen te komen. Hoewel die grotendeels geweerd zijn uit de stadia blijven die rond de clubs hangen. En in het VK hangt er rond de harde kernen vaak een uitgesproken politiek sfeertje.

Waar dit zo ineens vandaan komt? Het is duidelijk dat de Conservatieven van migratie wel de inzet van de verkiezingen hebben gemaakt maar daar door de rest van hun beleid niks aan hebben over gehouden. Reform zette de beste score van een partij rechts van de Conservatieven op de kaart. Alleen kreeg de partij er belachelijk weinig zetels mee. 5 met name.

Want qua partijpolitiek is er rond EDL altijd een waas geweest. De BNP bijvoorbeeld verweet leider Tommy Robinson dicht bij de UKIP te staan. Maar zowel de BNP als UKIP zijn verleden tijd. En hier en daar zit er wel nog een partijtje dat probeert de leegte op te vullen maar met Reform op de kaart krijg je het verhaal van Duitsland: daar knipte AFD alles wat een beetje rechtser stond dan het CDU de electorale vleugels. Al schoven daarmee figuren door in de partij die nu vooral in een sfeer van controverse zitten. Het leverde alvast op dat AFD Europees in het verdomhoekje zit.

Gaat de EDL aanschurken bij Farage? Of is dit het begin van een nieuwe termijn van straatacties en zelfs geweld in gebieden die dan wel een Labour-parlementslid hebben maar waar de BNP in hun sterke jaren electoraal ook wisten te scoren?