Na een bezoek aan Lapalisse met de hele historie rond de Nationale 7 was het tijd om af te zakken naar de overnachtingsplaats. Auberge du Précontent in Arfeuilles. Eigenlijk nog in het gehuchtje Précontent. Was het omdat de naam me deed denken aan een krachtpatser van bij ons?
Geen idee, maar na een rit door de bergen met lichte regen kwam ik er aan. Doodse stilte. Ik kwam binnen en kreeg mijn kamer en 's avonds had ik eten besteld. Ter plaatse. Vraag me niet hoe je daar aan eten raakt op een andere manier.
Bleek dat er nog een koppel aanwezig was die met de uitbater aan het praten waren in het Engels. Dus: ik begin in het Engels tegen hen. Bleken het Vlamingen te zijn uit Aarschot. Zij werkte in de zorg en hij bij ... de staatsveiligheid. Ik heb niet gevraagd hoe het zat met mijn dossier maar het leeuwtje achteraan mijn wagen had de aandacht getrokken. Niet moeilijk met maar twee auto's op de parking.
Toen bleek dat de uitbater afkomstig was uit Libramont, zijn Franse vrouw had leren kennen in Nieuw-Zeeland en verhuisd was uit Parijs naar Le Précontent. Een groter verschil is ondenkaar...
Want na een stevige babbel volgde de nacht. Wie de absolute stilte nog niet heeft meegemaakt... dat was het. Enkel het bed kraakte af en toe maar dat kan ook aan de rijke maaltijd gelegen hebben. Of de vele van vroeger. Stilte.
Na het ontbijt ging het richting Le Crozet. Het land van Roanne. Niet Rohan. Eenzaamheid op de weg en verzichten over bergen en dalen. Je houdt het bij ons niet voor mogelijk.
Nu in Le Crozet stond alles afgezet voor de zeepbakkenrace op zondag. Voor van 7 tot 70 jaar wist een bewoner te zeggen en er meteen aan toe te voegen dat hij ondertussen te oud was. Je moest dus af en toe over, tussen en door de afsluitingen in voor het overige een doodstil dorpje.
Gezien het weer niet echt stabiel was bleef ik toch niet te ver van de auto en ging het naar La Pacaudière. Iets minder pittoresk maar op de middag een hamburger besteld in het lokale restaurantje. De Cocorico. Na twee jaar terug in Brest blijft die barak me dus achtervolgen. Als dessert vroeg ik eerst een panacotta vroeg bleek die uitgeput maar er bleek nog tiramisu te zijn. Met Nutella of speculoos. De dame sprak het perfect uit. Geen Biscof maar speculoos. De onderwijsinspectie van de jaren '70 en '80 had haar ongetwijfeld ter plaatse gekruisigd en gevierendeeld.
Toen ik haar zei dat ik op amper 15 kilometer van de fabriek woonde sloeg er een beetje paniek in de ogen. Maar ze kon gerust zijn: het smaakte best lekker. Blijkbaar was de tiramisu met het koekje uit Lembeke haar bestseller sinds de Olympische Spelen. Speculoos begot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten