Sint-Omaars, een beetje vergeten stadje met 16.000 inwoners in Frans-Vlaanderen. Een mooi centrum met de Sint-Omaar- kathedraal waar vooral het altaar voor de patroonheilige van de wandelaars (Sint-Erkembode) met een hele lading aan schoenen en vooral schoentjes opvalt.
Maar de streek is ook laaggelegen. Net als Brugge was er een inham van de zee tot diep in het binnenland. Het leverde aardig wat gebakkelei op tussen ondermeer Sint-Winoksbergen en Duinkerke. Maar ook die inham verdween. Wat niet verdween waar de moerassen (Marais) die her en der toeristisch worden uitgebaat. Amiens bijvoorbeeld. Maar dus ook Sint-Omaars.
En laat daar nu net een vergeten stukje Vlaamse technologie terug in ere hersteld te zijn door ‘Les faiseurs de bateaux’ (https://lesfaiseursdebateaux.fr/).
De hele geschiedenis ga ik niet vertellen maar laat het ons er op houden dat de Marais lange tijd als landbouwgebied zijn gebruikt. Artisjokken, prei en wat nog meer werden er door de eeuwen geteeld. En de modernste technieken van die tijd werden ingezet om het gebied in gebruik te nemen. In het seizoen kwamen dan extra werkkrachten langs. Zo ook Vlaamse arbeiders die daar hun brood kwamen verdienen.
Tot in de jaren ’50 en ’60 de mechanisatie de rendabiliteit zwaar onder druk zette. Waarom? In de Marais zijn enkel waterwegen. En alle verplaatsingen moeten gebeuren over bruggetjes voor voetgangers of via boten en platschuiten. En laat het nu net een heel werk zijn om met een tractor op zo’n schuit rond te varen.
De vele honderden gezinnen die er leefden zagen er geen brood meer in en vertrokken. Ook de bouwers van de bootjes haakten één voor één af. Tot in de jaren ’90 grootvader Colin het voor bekeken hield. Maar dat was buiten zijn kleinzoon gerekend. Eerst moest hij onder druk van zijn ouders zijn diploma halen. Dat werd houtbewerking. Toeval? Nee, de bootjes worden nog steeds uit eik gemaakt. Nadien volgde een opleiding aan de kust in de veronderstelling dat hij het daarmee wel ging kunnen. Wel, dat bleek niet het geval.
Maar om een lang verhaal kort te maken: koppigheid beloonde. Vandaag heeft het bedrijf een goed gevuld orderboekje voor echte ambachtelijk gemaakte eikenhouten bootjes met een stille elektrische motor die ondertussen onder meer in Amiens en Versailles varen. Bootjes die mits onderhoud 40 à 50 jaar meegaan. In de zomer organiseren ze rondleidingen door de Marais en in de winter worden er boten gemaakt. De eik komt ondertussen uit de buurt.
Maar die goed gegeven rondleiding door de Marais en de uitleg over het bouwproces maken een geslaagde namiddag en de herontdekking van een stukje Vlaamse technologie….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten