“Wil je het kopen?” - 2021
De voorlaatste dag van de reis en de laatste dag met veel kilometers. Alles samengeteld zal het op 10 dagen 3000 kilometer worden: 1000 op en af en nog eens zoveel ter plaatse. De Franse wegen zijn een buitenkansje voor wie graag met de auto rijdt: veel kleintjes langs velden en landschappen om van te genieten.
En dus werd het een bezoekje aan twee kleine stadjes en in de bloedhete namiddag enkele kerken en abdijen. Religieuzer ben ik er niet op geworden maar de stilte en de frisheid van die gebouwen deden deugd.
En zo verzeilde ik Foussais-Payré, een dorpje dat omschreven stond als bezichtenswaardig wegens gebouwen uit de Renaissance. Inderdaad, een kerk met daarachter een priorij die omgevormd was tot gemeentehuis. En nog enkele mooie gebouwen.
Nu, in de bakoven die het was en met de middag op de teller was het zoeken naar iets om te drinken en te eten. Bleek enkel de 'Sainte-Catérine' iets in die aard te doen. Het gebouw is 16e eeuws en de zéér bekende wiskundige (toch niet bij mij, maar soit) François Viéte zou er geleefd hebben. Die zou de moderne algebra uitgevonden hebben. Un grand merci....
Het bleek een wat ouder aandoend café met de bazin achter de toog en één lokale gast. 'Pass Sanitaire svp' is het eerste wat je overal hoort dus had ik die klaar. Na de scan meteen het eerste commentaar u bent geboren op de dag dat wij getrouwd zijn. Mijn reactie dat ik daar weinig aan kon doen leverde een lach op van de klant terwijl de dame zich verder verdiepte in de gegevens en een poging begon om mijn voornaam correct uit te spreken. Na een korte uitleg hoe ze mijn voornaam moest zien probeerde ze het met mijn familienaam. Dat heb ik voor alle veiligheid onderbroken of ik zat er nu nog.
Na de vraag om iets te eten kreeg ik een plaats in de dinerruimte. Volledig leeg. De echtgenoot verdween in de keuken om aan het menu te beginnen en de gastvrouw bracht het gevraagde water. Op mijn opmerking dat het echt wel een authentieke ruimte was antwoordde ze kort: 'Wil je het kopen'. Ik zat er 5 minuten. Maar voor er verder op de zaken ingegaan werd- gelukkig maar – klonk een bel uit de keuken van het type dat ik als misdienaar niet mocht bezigen wegens te luid.
Aangezien we toch de enigen waren in de zaak trakteerde ik het koppel na het eten op een drankje. Bleek dat ze de zaak al 20 jaar hadden maar geen opvolging hadden. Hun zoon had gestudeerd voor kok maar was afgeknapt op de mentaliteit, woonde ondertussen in Verdun en werkte in Virton als technieker. Minder uren werk en beter betaald. De lokalen hadden duidelijk schrik om uit te eten want behalve ikzelf was er niemand. Soms eens 4 of 6. De wegenwerkers – blijkbaar Fransen – hadden hun eigen keuken mee. En de overheidssteun? Ach, die was weg. Kortom: ze zaten daar vast. Te wachten op hun tijd om op pensioen te gaan.
Maar goed, na een driegangenmenu (vleesschotel met groenten, kalkoenstoofpotje met rijst en een ile flottante met koffie) voor amper 13,50 EUR was het tijd om verder te trekken. Het was de eerste keer op 9 dagen dat ik die traditionele Franse keuken vond. Want de keuken in de Vendée? Galettes, Burgers, pizza’s en ondanks vlak aan de zee: weinig tot geen vis.
En goh, als ik dan toch iemand op gedachten zou brengen: probeer niet te zeggen dat je het van Geert Neirynck hebt gehoord. Je kan proberen met 'le gars qui est né le jour de votre marriage et qui vous a visité début de septembre'. Het zal de introductie ongetwijfeld vlotter doen verlopen.
In 2023 keek ik nog eens naar de informatie over de zaak. Bleek dat die enkele maanden daarvoor toch was overgenomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten