De Catalanen hielden hun referendum wel. 2.3 van de 5.5 miljoen kiezers kwamen opdagen voor een referendum dat er geen mocht en kon zijn. Maar toch mooi 40%, waaronder Gardiola, de populaire trainer van Barcelona, die speciaal een privé-jet nam. Grosso modo 1.8 miljoen kiezers stelden ook dat Catalonië onafhankelijk moest worden.
Vooreerst: kan er in een grondwet staan dat delen van een land zich kunnen afscheiden? Ik ken er maar eentje: Eritrea/Ethiopië. En dat gebeurde dan ook. Maar staten zijn niet echt geneigd om in hun grondwet het recht op afscheiding in te schrijven.
Er is misschien nog één staat waar dat recht ergens bestaat: in de Verenigde Staten. In enkele staten bestaan er bewegingen die zich willen afscheuren van de VS. De meest bekende beweging zit in Texas maar ook in sommige zuiderse staten is zo'n beweging actief.
Maar de meest landen hebben geen nood aan een clausule die zoiets toelaat of zien er logischerwijs wel de risico's van in.
Maar wat nu?
Vooreerst is er de opkomst. En die 1.8 miljoen 'Si'-stemmers betekenen een kapitaal. Want dat betekent dat met een intense campagne er nog ongeveer 900.000 Catalanen meer moeten gaan kiezen voor een meerderheid. Het is best begrijpelijk dat die kiezers hun energie sparen. Trouwens, Schotland bewees dat een dynamische campagne net kiezers naar de stembus doet trekken en daar lagen de kaarten wel helemaal anders.
Die kiezers zullen overigens net wel gaan kiezen als de Spaanse staat zo'n referendum ongrondwettelijk verklaart. Al is het maar om een neus te zetten naar Madrid.
Kortom: de Catalanen hebben een openingszet gedaan voor het eindspel en de onafhankelijksbeweging heeft bewezen over aardig wat kapitaal te beschikken. Een politiek signaal noemen ze zoiets. Eentje dat kan tellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten