Weekeindje bioscoop

 Een verlengd weekeinde gaf eens kans om wat filmpjes mee te pakken.

‘Memory’ is de (langverwachte?) Amerikaanse versie van ‘De Zaak Alzheimer’. Na bijna 20 jaar wordt de succesfilm van Erik Van Looy dan toch herwerkt. Van Looy zelf is niet betrokken – na de ramp van ‘Loft’ koos die er wijselijk voor om dat niet te doen – behalve dan voor het scenario.

Moordenaar van dienst is veteraan Liam Neeson en Monica Belluci mag opdraven als kwade brein. Zoals wel meer tegenwoordig is de illegale migratie uit Mexico de basis van het verhaal. Het verhaal moet eigenlijk niet uitgelegd worden behalve de melding dat er een op Amerikaanse leest herwerkt slot is. Het is uiteraard wel grappig om bepaalde scènes terug te zien keren.

En dat is het zowat. Alle humor is uit de film weggehaald. De strijd tussen de politiediensten – toen zo relevant hier – verdwijnt op de achtergrond want niet relevant voor de modale Amerikaan. Wat er wel verandert is uitgebreider geweld en meer spektakel.

Doe geen moeite en wacht op een TV-vertoning of een DVD in afslag.

Monica Bellucci maakt meteen de band met de film die ik uitgesteld bekeek: ‘The Matrix Resurrections’. Bellucci duikt op in één van de vele beelden die uit de oorspronkelijke reeks werd geplukt. En dat zegt eigenlijk al veel…

In de bioscoop gaan zitten met een mondmasker zag ik niet zitten en 15 EUR gaan betalen om het op Telenet te bekijken? Nee dank u. En maar terecht ook. Het verhaal speelt jaren later en Thomas Anderson (of Neo) is programmeur in een bedrijf dat videospelletjes maakt en waar ‘The Matrix’ jaren terug een succesformule was. Anderson is zwaar verward uit de periode gekomen en dat verbetert er niet op als ontsnapte figuren uit de mensenfabrieken hem proberen terug te halen.

Waar ‘The Matrix’ qua sfeer en techniek een voorloper was is dat nu eigenlijk passé. De poging om van de film dan maar een ‘echte’ film te maken haalt het cult-gehalte eigenlijk enkel naar omlaag. Nee, verder dan de eerste drie films moest het echt niet gaan.

Voor sommige films kan je beter naar de minder grote ketens gaan. Zo is ‘The Duke’ er eentje van. De ondertussen overleden regisseur Roger Michell nog één van de oude Britse filmmakers. Vraag is of het jonge volkje nog boodschap heeft aan dat soort films. In de Sphinx in Gent bleken vooral oudere kijkers te zitten om naar dit op echte feiten gebaseerd verhaal te kijken.

Het verhaal is eerder een sociale schets van het grauwe Newcastle van begin de jaren ’60 waar Kempton Bunton het moeilijk heeft: geen job en constant discussie met de belastinginner over het kijk- en luistergeld voor de BBC. Als dan het schilderij van Goya ‘The Duke’ voor 140.000 pond wordt gekocht en hij nergens gehoor krijgt voor zijn klachten volgt een diefstal.

Roger Michell is vooral bekend voor ‘Notting Hill’ en wie daar niks mee had kan het beter laten. Jim Broadbent heeft een carrière om u tegen te zeggen en mag met Helen Mirren nog eens een kibbelend koppel spelen na ‘The Iron Lady’. En met Mirren heeft hij een zeer rigide vrouw die het moeilijk heeft met hoe haar man door het leven gaat alsook haar oudste zoon die in de criminaliteit is verzeild en om het helemaal mooi te maken aanpapt met een getrouwde vrouw. En dan is er nog zoon Jacky die droomt van een ander leven. Maar onder hen zit er ook een familiedrama dat niet verwerkt is.

Dus: echte Britse cinema. Onderhoudend en bijwijlen Brits grappig. En goh, met de aankomende rekeningen kan het misschien nog dienen als inspiratie...