Wie deze week bekijkt kan er niet langs: de christendemocratische familie is op de sukkel.
Pas vandaag wordt
bekend dat Pieter Omtzigt het voor bekeken houdt bij het Nederlandse CDA. De man
was de aanklager in de toeslagenhistorie waarbij families financieel de
dieperik werden ingejaagd door de fiscus. Achteraf onterecht.
Het zorgde na de verkiezingen – waar de man een monsterscore neerzette van op
de laatste plaats- voor een majeur incident tijdens de onderhandelingen toen
een nota per ongeluk iets te zichtbaar was. Men wou de man onschadelijk maken.
Rutte ontkende eerst maar moest toegeven dat hij er op aangedrongen had bij het
CDA.
Maar ook binnen het
CDA ging het mis en toen Omtzigt – die thuis zit in ziekteverlof – een 76-pagina
dikke nota over zijn belevenissen binnen de partij publiceerde was dat storm in
de media. Zo stelde de man vragen bij de aanduiding van de lijsttrekker en de reactie
van de ‘inner circle’ van de partij. De verkiezingen die volgden bezorgden hem
evenwel een bijzonder sterke – zoniet té sterke – positie.
Maar hij trekt de deur
nu toe. En meteen zit de partij met een groot probleem. Omtzigt zorgde voor de
stemmen bij de agrarische sector in het oosten van Nederland. Het CDA verloor
al de hartlanden Limburg en Noord-Brabant en zou dat nu ook daar kunnen voor
hebben met een Boerenpartij die het ongenoegen daar al deels kanaliseerde.
Over de CD&V hier
kunnen we kort zijn: die partij is volledig naar binnen gekeerd en lijkt geen
verhaal meer te hebben. Arco blijft als een zwaard van Damocles boven de partij
hangen. Néé, er komt geen oplossing vanuit de overheden voor de manier waarop
beweging.net of het ACW in dit dossier de eigen aandeelhouders heeft belogen.
Het is een interne zaak die de zuilstructuur nog heeft proberen regelen met een
kapitaalverhoging rond 2009 door hun politieke mandatarissen in de gemeenten op
te roepen om die sirenenzang er door te jagen.
Daarnaast is er geen
CD&V meer: die partij zit grofweg verdeeld tussen de Vlaamse ruit en de
buitengebieden. In de Vlaamse ruit is de partij naar links opgeschoven (behalve
in de resterende landelijke gebieden) terwijl daarbuiten het vooral het
conservatieve publiek is dat de partij vorm geeft. En waar de partij vooral mee
zit is een oude garde die het moeilijk heeft met de moderne tijden. Om het met
de bijbel te zeggen: “Gij zijt het zout der aarde. Maar als het zout zijn
kracht verliest, waar mee zal men dan zouten? Het deugt nergens meer voor dan
om weggeworpen en door de mensen vertrapt te worden.” Ook van Mattheus trouwens,
die door oppermei’68-profeet Walter Zinzen gisteren voor de voeten van Coens
werd gegooid toen het ging om zijn voorkeur voor een opengrenzenbeleid. Om maar
te zeggen dat religieuze boeken voor iedereen wel iets bevatten. Maar dat Coens
belabberd uit ‘De Afspraak op vrijdag’ kwam? Jawel.
Als 20% van de zittende
CD&V-burgemeesters vandaag te kennen geven onder een eigen naam willen
opkomen is dat vooral omdat ze meer in hun eigen naam geloven dan in de partij.
In sommige gevallen zal dat zeker kloppen. Maar in een heel aantal gevallen betekent
dat ook dat het etiket van een vertwijfelde partij die zeer nadrukkelijk – te nadrukkelijk
misschien – de banden met de christelijke arbeidersbeweging wil aanhouden op
steeds meer onbegrip van de lokale achterban kan rekenen. En ja, de keuze voor
Vivaldi is niet de keuze van bijvoorbeeld de CD&V-kiezer in West-Vlaanderen
die geen boodschap heeft aan de herrie van illegalen die het kanaal willen
oversteken of Noord-Franse jongeren die parken en domeinen op stelten komen
zetten. Men zal het misschien als ‘racisme’ duiden maar de overstap van veel
kiezers eerst naar N-VA en later Vlaams Belang vooral uit die CVP van vroeger
in die provincie is toch ook een teken aan de wand.
En nu Duitsland. Ik
zou het uitgebreid kunnen hebben over Saksen-Anhalt waar het CDU won en AFD het
doel om de grootste te worden hoegenaamd niet haalt. Polarisering tussen 2
partijen heeft meestal het volgende als resultaat: één wint duidelijk omdat de
andere partijen niet meer aan bod komen. Want naast AFD verliezen in de
praktijk alle ànderen partijen. Die Linke haalt een score die ze in sommige
Westelijke deelstaten halen, de Groenen winnen bijna niks (en zijn klassiek hun
hand aan het overspelen) net als het FDP. De sociaal-democraten halen de
dubbele cijfers bijlange na niet.
Maar er dreigen
donkere wolken voor de verkiezingen van september. Het stond enkel in ‘De Tijd’
maar de EU eist dat het Duitse Grondwettelijk Hof buigt in de zaak van het
massaal opkopen van overheidsschulden met dekking van onder meer het Duitse
spaargeld. Het Hof eiste uitleg van de EU hierover tot ergernis van ‘Brussel’.
Nu eist de EU dat de Duitse regering binnen de 2 maanden de facto plooit voor
deze beslissing.
Het Europese recht
heeft voorrang op het nationale recht is de stelling. Maar niks is definitief
verworven. Zal Berlijn Karlsruhe doen plooien in de aanloop naar de Duitse
verkiezingen en de Duitse reserves op de markt gooien? Het zou voor Merkel wel
eens een afscheid in mineur kunnen worden want het is maar twijfelachtig of de
rechtse krachten binnen haar partij dat zullen aanvaarden. Een standpunt
innemen waarbij Merkel het Duitse Grondwettelijk Hof aan banden legt zal bij
heel wat Duitsers bijzonder slecht vallen.
Neem daarbij dat de
winst voor de Groenen wel eens veel lager kan uitvallen dan de peilingen
voorspellen is een balkanisering van het Duitse politieke landschap best
mogelijk. En verliest de christendemocratische familie niet alleen een volgend
maar ook het belangrijkste land waar hun positie centraal is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten