RIP's

Ik ben even weg geweest met zelf in campagne te zijn geweest maar gisteren zijn 2 iconen overleden.

Te beginnen met Hugo De Ridder. Een typisch verhaal: begonnen op CVP-kabinetten en dan eminence grise geworden van de politieke journalistiek. Er zal niemand met politieke interesse zijn die naast zijn boeken uit de jaren '80 kan kijken. Met die bedenking dat De Ridder om zijn bronnen te beschermen niet alles neerpende. Sommige van zijn boeken zorgden voor ophef, zoals toen hij Poupehan bekend maakte: een kransje van de christelijke arbeidersbeweging die besliste om Verhofstadt aan de kant te zetten in een Waals dorpje. Jef Houthuys, op zijn sterfbed, maakte dit bekend aan De Ridder.

Het zorgde in de jaren '90 voor de meest verbeten Verhofstadt die - ideologisch gesteund door Sus Verleyen - de aanval opende op de zuilstructuur onder de CVP. Pas toen bleek dat hij dat niet kon blijven trekken veranderde hij het geweer van schouder.

De Ridder bracht met een ander boek ook de strijd tussen de generaties aan de agenda. Een fel debat - zij het gespeeld - in de 'Zevende Dag' zorgde voor veel ophef. 

En nog een markant figuur: Wim Kok. Het heeft nog eens met vakbonden te maken want de man kwam uit het Nederlandse vakbondswezen en gold toen als vrij flexibel. In de jaren '80 stapte hij richting de sociaal-democratische PvdA om in de jaren '90 het eerste paars kabinet sinds lang te leiden.

In een commentaar stond het citaat dat hij in die periode ook 'zijn ideologische veren' afschudde. Kok behoort ook tot de Blairite- groep die met de sociaal-democratische partijen een weg zocht tussen vrije markt en welvaartstaat in een periode dat de economie groei gaf. Het maakt dat 'management' het voortouw nam in het bestuur en waardoor paars eigenlijk een saai en ongeïnspireerd gezelschap werd.

Er wordt in alle commentaren gewezen op Srebrenica - waar Nederlandse blauwhelmen niet konden beletten dat Serviërs duizenden moslims afslachtten - maar even goed kan gekeken worden naar 9/11.  Toen werd bekend dat moslims in Nederland juichend de straat optrokken na de aanslagen. Nederland was gechoqueerd en zag geen reactie van de politiek. Het zou de opkomst van Fortuyn betekenen en het wegvallen van het politieke centrum. De ideologie kwam terug op het voorplan waardoor het Nederlandse parlement nu een lappendeken aan partijen is geworden. In veel opzichten is dat de erfenis van de sociaal-democratie van de jaren '90 waardoor profilering moeilijk is geworden behalve voor figuren als Jeremy Corbyn die heimwee hebben naar de jaren '60 en '70.