En daarmee is Donald Trump de 45e president van de Verenigde Staten. Het past in het rijtje
‘Historisch’. Met Trump komt een president aan het bewind die de koers van de
VS terug wil brengen naar het pre-Roosevelttijdperk. Naar de beweging rond
Charles Lindbergh. De VS moet de politieagent van de wereld niet zijn of het
morele baken maar uitgaan van de eigen belangen.
En wat die belangen betreft wil hij af van
de Leontieff-paradox: buitenlandse handel mag niet leiden tot binnenlandse
werkloosheid. Inzetten op grote infrastructuurwerken. Nog zo’n klassieker in de
oude Keynesiaanse school. Die school is trouwens mee verantwoordelijk voor de
grote staatsschuld in dit land.
Wat wél blijft is de slechte verhouding
met de pers. En met progressief Amerika. De mars van dé vrouwen (goh ja) maakte
dat duidelijk. De enige bedenking die je kan maken is hoeveel van die vrouwen
zijn gaan stemmen in november. Dat is net dezelfde discussie over het
Brexit-referendum en de betogingen in Londen. Je kan niet enerzijds niet gaan
stemmen en anderzijds de uitslag verwerpen als die je niet zint. Als het
systeem dan toch rot is moet je het systeem aanvallen.
Maar even opvallend: behalve op de grote
Franse kanalen was de eedaflegging live te zien in alle landen. Volgens de
cijfers zou er in de VS ongeveer door 30 miljoen kijkers afgestemd zijn op de
kanalen. Dat is minder dan de eerste eedaflegging van Obama (37 miljoen) maar
meer dan bij zijn tweede (20 miljoen). George Bush jr haalde er bij zijn
eedaflegging 15 miljoen. Het zal vooral de verwachtingen symboliseren zeker?
De eedaflegging van Trump is alvast bij de
anti-establishmentpartijen van rechts goed bekeken. De bijeenkomst in Duitsland
kon er zich aan laven maar ook aan andere zaken. Het lijkt er immers op dat de
ENF-alliantie de komende jaren verzekerd is van het monopolie op de rechtse
kritiek op de EU. Het verdwijnen van de Britten in 2019 is het einde van de
fractie rond UKIP en de Conservatieven.
Wat komt daarmee los? De N-VA om mee te
beginnen. De 5-sterrenbeweging van Grillo probeerde al een paringsdans met de
liberalen. Maar het is vooral een bonte verzameling van kleine rechtse
partijen: de Deense Volkspartij, de Zweedse Democraten en enkele partijen uit
Centraal-Europa. Daar zal de keuze er een zijn om ofwel richting ENF op te
schuiven ofwel fractieloos verder te gaan.
ENF zit immers gebeiteld. Marine Le Pen
wordt zeker geen president van Frankrijk maar zal vermoedelijk wel een grotere
fractie krijgen in het Franse parlement. De Vaucluse, de Gard en het mijnbassin
in het Noorden liggen om diverse redenen open. Hier en daar kan er nog een
zetel vallen. De lokale inplanting – naar departementen en regio’s toe – kan
verder gezet worden. In Oostenrijk lijkt de FPÖ op weg naar een score van boven
de 30%.
Maar het belangrijkste is de keuze fan AfD
voor de fractie. Die partij zal wel dubbele cijfers halen bij de volgende
Bundestag-verkiezingen, ook al omdat het CDU onverminderd op een centrum-linkse
koers blijft. Daar gaf nu de gewezen voorzitter van de ‘Heimatvertriebenen’
haar ontslag bij de partij en ging onafhankelijk zitten. Die vereniging is – of
was – een stabiele factor in de christendemocratie. Maar het rommelde daar al
enkele jaren net omwille van de koers van Merkel. Het zet opnieuw druk op de
traditionele nationaal-conservatieve vleugel van de partij.
De keuze voor AFD betekent dat de ENF
vertegenwoordigers heeft in de meeste grote Europese landen. Enkel Spanje
ontbreekt daar eigenlijk nog.
In Frankrijk zijn er de voorverkiezingen
van de socialisten. Opvallend daar: de opkomst is amper de helft van bij de
conservatieven. Ook daar weer mogen niet-leden meestemmen en dat heeft
vermoedelijk ook de uitslag mee bepaald. Gaat de PS in Frankrijk naar een
verkiezing à la Corbyn? Met Hamon lijkt
het die kant op te gaan.
De belangrijkste factor op links is wel de
immense verdeeldheid en de zoektocht naar het politieke centrum.
Kortom: het zijn beroerde tijden op links.
Het enige wat de grauwe facade nog kleurt is het thema ‘verzet’ tegen de
verrechtsing. Met Trump is er nu een duidelijk vijandsbeeld voor handen. Maar
dat links zelf - verdeeld,
ongeïnspireerd en ongemotiveerd – het alternatief de voorbije 25 jaar zelf
heeft mee laten vormen, dàt vergeten ze daar gemakshalve.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten