Met referenda in Hongarije en Colombia zijn er twee
uitslagen gekomen waar de interpretatie de kunst is.
Neem nu Hongarije. Het referendum van de regerende
Fidesz-parij (lid van de christendemocratische familie) is qua uitslag heel
duidelijk: 95% koos tegen het EU-quota. De opkomst van 43,5% is niet de nodige
50%.
Dat zijn de feiten.
Terecht werd opgemerkt dat bij de Europese verkiezingen die
opkomst bijlange na niet wordt gehaald. Toch trekt niemand de legitimiteit van
die verkiezing in twijfel. Maar goed: Hongarije heeft de grens bij referendum
nog niet dicht getrokken.
Het is ook opvallend hoe die referenda binnen de EU meewarig
worden bekeken. Het Nederlands referendum over het associatieverdrag met
Oekraïne wordt straal genegeerd. De beperkte pogingen van minister-president
Rutte leveren enkel schouderophalen op. Lidstaten die geen referendum mogen of
kunnen organiseren worden eigenlijk uitgespeeld tegen twijfelende lidstaten als
voldongen feit. Een maatschappelijk debat over iets wat tot grote politieke
instabiliteit heeft geleid in Europa en daar rond is er niet gekomen.
Een tweede referendum ging door in Colombia over een
historisch akkoord met de communistische FARC-beweging. En dat na jaren van
oorlog. De opkomst? 38% met een zeer nipte nederlaag voor het akkoord. Waarom
voor zo’n akkoord maar zo’n lage opkomst was? Hield men er al rekening mee dat
de regering hoe dan ook ging doorzetten? Of interesseerde het maar zo weinig
mensen dat er stabiliteit kwam in het land? Dat een deel van de publieke opinie
niet klaar was om de gewezen guerillo’s aan de borst te koesteren was
natuurlijk te verwachten.
Anders dan Hongarije zit Colombia dus wel met een wezenlijk
politiek probleem. Het zal de hardliners binnen het FARC zeker niet overtuigen
om nog toe te geven.
Wat Hongarije betreft is het afwachten welke rol Oostenrijk
zal gaan spelen. De presidentsverkiezingen daar waren voor dit weekeinde
gepland maar moesten verdaagd worden omwille van de kwaliteit van de lijm bij
de brieven om per post te stemmen. Monthy Python zelve had het niet zo bedacht.
Maar een FPÖ’er als president – en die kans is niet onrealistisch – zou Hongarije
en Oostenrijk dichter bij elkaar brengen en het de EU knap lastig maken als die
landen en de Balkan-route én de Italië-route onder druk gaan zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten