Toen ik vorige week schreef over de reactie van Karel De Gucht moest de discussie nog vol losbreken.
Een interessante bijdrage is vandaag gepubliceerd in 'De Morgen'.
Het is een curieuze mix van tegenstanders: ecologisten, mondialisten, socialisten en progressieven enerzijds en nationalisten anderzijds. Maar die mix bestaat al enkele tientallen jaren ondertussen.
Wie alle referenda rond de EU bekijkt merkt steeds dezelfde tegenstanders met dezelfde argumenten. Neem nu dit interessant artikel uit doorbraak.be. Het citaat zou vandaag perfect uit de mond van Gerolf Annemans of Marine Le Pen kunnen komen.
Fundamenteel voelen sindsdien al heel wat kiezers zich niet gehoord door de supranationale instellingen en hebben ze geen vertrouwen in de arbitrage. Enkele grote bedrijven zien de wereld als hun oester - vrij naar Shakespeare - en gruwen van alle regels en bepalingen die een muur opwerpen.
Hadden we het in de jaren '60 nog over de gevolgen van de Amerikanisering en de export van het multiculturele model (iedereen vreet dezelfde rotzooi) dan komen we nu stilaan aan een volgende uitdaging en dat is de Chinese. Niet dat we cultureel veel moeten vrezen van de Chinezen maar qua zaken doen en rechten kennen die nog minder grenzen.
En ook dat leidt tot discussies. Neem nu de mogelijke inkoop van de Chinezen in Eandis. De tegenstand kwam - verrassend genoeg - in eerste fase uit de liberale familie. Dat de CD&V via de intercommunales buiten proportie veel invloed heeft is daar niet vreemd aan. Maar voor de 'kleine' politiek wordt dus nu een wereldprobleem in de vitrine gezet. Maar dat er in China helemaal geen rekening wordt gehouden met de regels zoals wij ze kennen is geen geheim.
De Eandis-deal was een voorstel van een nog verder gaande orde dan enkel een Europees verdrag. Dit was een op technocratisch vlak bedisseld akkoord waar je al een stevige juridische basis moet hebben om daar door te raken als leek. De uitleg van de intercommunale botste op heel wat vragen. Hetzelfde fenomeen doet zich voor op CETA-vlak. Maar de realiteit blijft dat dergelijke verdragen of constructies dusdanig in elkaar zitten dat een modaal raadslid er niet over of door geraakt. Laat staan de modale kiezer.
Nog erger dan de internationale instellingen zijn de internationale technocraten die hun macht laten legitimeren door via de politiek onleesbare akkoorden te laten goedkeuren. Het is niet anders. Het is mondiale elite die in de schaduwen opereert en geen verantwoordelijkheid moet nemen. Het zijn clubs waar lobbyisten hun weg kennen. Niet u of ik. Die kopen daar de nodige contacten voor. Of is het toeval dat voormalig EU-commissievoorzitter Barroso ingelijfd is door Goldman Sachs? Of is het toeval dat voormalige premiers en presidenten op de loonlijst van grote bedrijven staan?
Zoek ik het te ver? Ik betwijfel het. Technocratie is een uitholling van de democratie. Het zijn akkoorden die liefst zonder discussie door allerlei raden worden gejaagd. Waarom? Net door het zo ingewikkeld te maken wil men discussie vermijden. Door de zaken zo te balanceren kan er ook niks gewijzigd worden. En zo sluit het technocratische net.
Héél af en toe slaan de kiezers terug. De opkomst van Fortuyn, de referenda rond de Europese grondwet en het associatieverdrag met Oekraïne of Brexit. Telkens volgt het onbegrip van de technocraten die het resultaat als 'verkeerd begrepen' of als een opstoot van een griepje afdoen. Aan de pensée unique technocrate mag en zal niet getwijfeld worden.
Kortom: net zoals de privatiseringdrang in de jaren '90 is de mondialiseringsdrang een netjes gekoesterd verhaal. Ondertussen schuift de welvaart verder op de aardbol richting steeds dezelfden. En hoe meer er die richting uitgaat, hoe minder de regels stand houden. Het is niet anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten