De Nederlandse pers meldt vandaag het overlijden van de 92-jarige Willem Aantjes. De man had een rijke carrière in de christendemocratische familie tot hij - zoals achteraf bleek - onterecht beschuldigd werd van het lidmaatschap van de Schutzstaffeln of te de SS.
Enkele jaren terug weidde omroep Max er een programma aan. Toen was de man 90 jaar en een actieve twitteraar.
De conclusie is wel dat de man na de feiten door zijn politieke vrienden aan de kant is gelegd en ook is blijven liggen. Ondanks de rechtzetting. Wie zijn vingers verbrandt aan de oorlog is gezien voor de tijd die hem of haar rest. De beelden van zijn vroegere collega's die rond de pot draaien op zijn feestje over de zaak bewijzen dat. Ondanks de feiten.
Ergens moet ik terug denken aan de verjaardag van Bob Maes. Die had een kleine rol als jeugdleider tijdens de oorlog, verloor voor 20 jaar zijn burgerrechten en was indertijd één van de leiders van de VMO. Na de ontbinding van de organisatie ging die onder hetzelfde letterwoord maar met een andere naam verder zonder de historische leiders. Wim Maes - geen familie - was overleden, Kamiel Van Damme ging alleen verder en Bob Maes werd senator voor de Volksunie. Een partij die doorheen de jaren met de meeste traditionele partijen coalities vormde nationaal en al zeker lokaal.
Toen Maes 90 werd en gevierd werd door de lokale N-VA-afdeling van Zaventem waar zijn dochter actief is was dat door de aanwezigheid van Ben Weyts en Theo Francken ineens terug nationaal nieuws. Een nogal twijfelachtige poging van de PS om vooral Francken in verlegenheid te brengen. Daaraan gekoppeld werd de ondertussen al lang geweten aanwezigheid van Jan Jambon aangehaald bij activiteiten van Oostfronters of de Vlaams-Nationale Debatclub die al eens meer sprekers met voor sommigen abjecte meningen ten tonele voerde.
Maar Bob Maes werd afgeschilderd als een oorlogsmisdadiger en later 'chef' van de VMO. De 'VMO' blijft voor de Franstaligen een mythisch begrip. Terecht? Uiteindelijk bleek het een restant uit een verleden. In de jaren '30 en tot eind de jaren '60 was het politiek geweld gewoon heviger. Van alle - behalve dan de liberale - zijden eigenlijk. Liberalen en een militie, alleen de idee doet glimlachen... Maar Maes - die overigens na het Egmontpact gewoon bij de VU bleef - ging zijn gang in de parlementen en raden.
Natuurlijk is Bob Maes niet echt te vergelijken met Willem Aantjes. Een heel andere context en een heel ander verhaal. Maar de oorlog heeft hen beiden getekend voor het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten