Was 'Dossier K' nog een actiefilm dan heeft Verheyen zijn ergernis over het justitie-systeem in een film gestopt die beklijft en best in de bioscoop bekeken wordt. Want qua acteerprestaties en montage is deze film zeker van het betere werk.
Verheyen kan zijn ergernis niet wegsteken in een film met heel wat cameo's - die het bijna een docudrama maakt - en cynische opmerkingen binnen de vaderlandse context, waar het slappe parochiale toneel van 'Albert' volledig tegen verbleekt.
Luc Segers, gelukkig getrouwd en met een dochtertje en op weg om carrière te maken, verliest op één avond zijn vrouw die finaal in elkaar geslagen wordt en zijn dochtertje dat omver gereden wordt door een chauffeur die het kind vermoedelijk nooit zou kunnen hebben ontwijken omdat het blind de straat over steekt op weg naar haar ouders. Segers zelf raakt in een coma en ontwaakt 3 weken later en merkt dat de tijd niet is blijven stil staan.
Dat doet de tijd wel als hij de dader kan identificeren, die opgepakt wordt maar door een vormfout ontsnapt aan vervolging. Segers neemt wraak en wordt nu zelf de beklaagde...
Wat volgt is dus een rechtbankfilm maar met alles er op en er aan: de media, de politiek, de man in de straat en het spel van de advocaten en het openbaar ministerie. Tot een climax... alleen... wat is die climax? Wat is het vonnis en over wie wordt het uitgesproken?
Het was alvast stil in de grote zaal van Kinepolis Brugge na de vertoning. Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten