vrijdag 16 augustus 2013

1956

Terwijl de wereldgemeenschap zijn ogen richt op wat vermoedelijk het eindspel is in Egypte wordt elders in het Midden-Oosten het lot van de Arabische Lente beslecht. En vooral het falen van het Westers beleid in die zaak.

De Arabische Lente was in het begin een opstand tegen de kansarmoede en de hoge voedselprijzen. Of althans: zo leek het. Voor het eerst werd het Westen immers geconfronteerd met de Arabische beeldvorming, gestuurd vanuit Qatar via Al Jazeera.

Wat niet meteen duidelijk was, was de islamiserende invloed op de achtergrond. Waar in Turkije dit via de stembus ging bleek dit in de dictaturen of geleide democratieën een ondergronds verhaal te zijn. Het moslimbroederschap in Egypte was immers lang verboden maar kon via de welzijnssector hun boodschap in brede lagen van de bevolking verspreiden. Zoals Hezbollah het gedaan heeft in de Gaza-strook.

Het was dan ook geen verrassing dat de parijen die een islamisering nastreven sterk voor de dag kwamen bij de verkiezingen. Maar ook daar komt er reactie tegen.

Niet in Libië uiteraard waar de machtsovername tot grote instabiliteit heeft geleid en tot tribale conflicten. Er was ook een ingreep van Frankrijk nodig in Mali om een uitzaaiing van het conflict te beletten.

In Algerije kwam er al verzet tegen het opdringere karakter van de islam daar tijdens de ramadan.

Maar het is vooral de strijd rond Syrië die de kaarten stilaan anders legt. Assad heeft, met de steun van de sjiieten uit Libanon de strijdkansen kunnen doen keren. Daarnaast blijkt het verzet een zootje ongeregeld waar enkel de Koerden een duidelijke fractie vormen.

Dat beeld van het verzet maakt dat militaire steun sturen eigenlijk delicaat is. Niemand weet waar die wapens verzeild zullen raken. En om dan zwaar geschut en luchtafweer te sturen is in een oude val lopen. De Amerikanen bewapenden indertijd al de Moejaheddin in Afganistan maar kregen er Al Quada voor in de plaats. Die strijders in Syrië zijn op zijn minst even anti-Amerikaans als die mannen.

Maar nogmaals: Assad lijkt - met steun uit Rusland - stilaan de bovenhand te halen.

De problemen zijn daarmee allesbehalve van de baan: in Irak volgt aanslag op aanslag, vooral tegen de Sjiieten. In Libanon zorgt het conflict ook voor steeds meer spanningen.

En nu Egypte.

Het leger heeft de situatie enkele maanden aangekeken en de moslimbroederschap even hun gang laten gaan. Tot het te veel werd. Net zoals in Turkije vroeger ziet het leger zich als de behoeder van de democratie. Niet de democratie zoals wij die kennen maar eerder de Oostblokvariante van vroeger.

Er zijn nu ongeveer 600 doden gevallen.

Maar op de achtergrond speelt ook steeds meer het lot van de minderheden mee in Egypte. De eerder liberale bewegingen en de Kopten die steeds meer onder druk kwamen van de Moslimbroederschap. Na de incidenten werden tientallen incidenten rond Koptische heiligdommen en kerken gemeld. Voor de aanhangers van de Moslimbroederschap is er dus een directe link tussen de minderheid (10 à 11% van de bevolking) en de machtsgreep van het leger.

De internationale verontwaardiging is groot. Maar dat hoorden we steeds minder als het ging om de besteding van vele miljarden euro steun aan Egypte om het 'democratiseringsproces' in gang te houden.

Nee, het Westen is steeds meer bezig het eigen graf te graven in het Midden-Oosten.

Dat heeft Libië zeer duidelijk aangewezen. Natuurlijk zal de Libische olie nog vloeien richting het Westen. En in onze verwarming zullen we het niet voelen wat de islamisering doet voor de modale Libiër.
Het Westen is met een compleet onorthodoxe politiek bezig in die regio. Enerzijds wordt Israël gesteund. Dat land blijft vasthouden aan een uitbreiding van nederzettingen in het Palestijns gebied. De steun daar is het beste argument voor de moslims om zich tegen het Westen te keren.

Daarnaast steunt het Westen nu krachten die in plaats van seculiere dictaturen moslimdemocratische regimes willen oprichten. En niet zomaar moslimdemocratie maar soennitische dictaturen onder invloed van de meest reactionaire interpretatie van de koran. Het lijkt er wel op alsof het Westen niet meer begaan is met de minderheden, waaronder de christenen.

Overigens, geen toeval dat Turkije als eerste brand roept. Erdogan is ontsnapt aan een eigen Arabische Lente van de liberale fracties in zijn land maar blijft zich gedragen als een regionale macht in de streek. Turkije is meer betrokken in het Syrische conflict dan wel op het eerste zicht kan blijken. Een grote onstabiliteit in de regio zal de ambitie om terug de macht van vroeger te worden enkel versterken. En in tegenstelling tot Egypte heeft Erdogan het leger wel gekortwiekt.

Kortom: na de Arabische Lente is er in de streek nu een hete zomer aangebroken. Wat de herfst en zeker de Arabische Winter zal brengen is nog niet duidelijk. Maar dat het Westen zich door hun kortzichtige politiek buitenspel aan het zetten zijn is duidelijk. In Moskou en Peking zal dus in het vuistje gelachen worden. Want die zullen met plezier de uitgespuwde figuren als Assad en de Egyptische legerleiding steunen. We zijn terug in 1956....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten