De meningen over de film blijken nogal verdeeld maar over de prestatie van Meryl Streep houdt de lof maar aan. Net zoals de Iron Lady in haar jaren controversieel was is de film rond haar figuur dat ook.
Kijk, ik wou die film zien. Niet zozeer voor Meryl Streep maar wel omdat Tatcher nu eenmaal deel uitmaakt van mijn jeugdjaren op vlak van politiek. Hoe zou de wereld er uitgezien hebben mocht die kruideniersdochter geen prime minister geworden zijn in Downingstreet 10? Heel wat gebeurtenissen zijn dan ook zaken die ik - al dan niet bewust - heb zien passeren op TV. Het enige wat ontbreekt zijn de rellen in Brixton van 1981. Alhoewel de beginscène een Londen laat zien zoals het nu: steeds minder Brits.
Nogal wat commentaren vinden het te triviaal. En ja, wie een mooi geordend levensverhaal verwacht komt bedrogen uit. Het zijn flitsen uit een rijk gevuld leven die opgehangen worden aan souvenirs bij de dementerende oude glorie. Het is in veel opzichten het verhaal zoals Tatcher het zich nu waarschijnlijk zal herinneren.
Maar het geeft wel een beeld van het karakter van een vrouw die het feminisme niet nodig had om de sociale ladder op te klimmen tot op de hoogste sport. De rol van haar ouders. De rol van Dennis. Hoe een entourage je de ene dag op het schild draagt en de volgende dag je er laat vanaf donderen omwille van peilingen en dies meer. Wie actief is in de politiek zal het ongetwijfeld kennen. Het vastklampen aan de macht en die uiteindelijk toch verliezen. Er zijn er maar weinig die er aan ontsnappen. Sommige beelden lijken lachwekkend maar ze zijn wel de werkelijkheid.
Maar naast de politiek krijg je toch een beeld van wat ze er voor opofferde. Een gezinsleven bijvoorbeeld.
De gids door haar leven is haar ondertussen jaren terug overleden echtgenoot Dennis. Soms liefdevol, soms arrogant, soms cynisch en altijd opduikend wanneer ze hem liever niet meer zou zien.
Het is dus geen film over haar leven. Het is eerder een film over haar leven nu. Dwalend in herinneringen.Een teken dat ook de ijzeren dame plooit voor de almacht van de tijd.
En tsja, wie echt wil weten wat Tatcher allemaal deed of dacht moet de memoires maar lezen. In tegenstelling tot het Nederlands taalgebied is dat in het Verenigd Koninkrijk een traditie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten