Dunkirk

Er zijn voorvallen in de Tweede Wereldoorlog waar maar geen films genoeg over gemaakt kunnen worden en er zijn er die wat onderbelicht blijven. De eerste film over de legendarische evacuatie dateert al van in de jaren '50 en hier en daar speelt het verhaal mee in de achtergrond maar het is dus pas nu dat er een moderne film over de eigenlijke evacuatie is gemaakt.

En tussen de blockbusters met superhelden die om de zoveel tijd heruitgevonden worden is er nu nog eens een film over de Tweede Wereldoorlog. Dat vertaalt zich in een publiek waar de popcorn veel minder prominent is. Heel wat zestigers vulden de zaal in Brugge.

Christopher Nolan kan wel over weg met duistere verhalen en dito verlichting En de moderne techniek laat veel toe. Al moet ik toegeven dat het feit dat hij de gebruikelijke Hollywoord-computergebrei van tegenwoordig niet wou gebruiken en dat verdient respect. Wat je krijgt is dus een film die qua geluid en beeld aan de modernste eisen voldoet. Het gehuil van de Stuka's (toen al legendarisch) snijdt dus door de zaal.

Het verhaal zelf dan: nee, het is geen geschiedenisfilm. Waarom Duinkerke? Wordt niet gezegd. De aanwezigheid van veel schepen uit andere landen bij de evacuatie? Heel zijdelings. Waarom de marine haar kat stuurde? Wordt niet gezegd maar moet blijken uit het zinken van zowat iedere destroyer en mijnenveger die in beeld komt.

Wat dan wel? De regisseur wou in beeld brengen wat de aanwezigen van toen beleefden. En dan krijg je een Engelse soldaat die op de vlucht is, een eigenaar van een zeiljacht dat wordt opgevorderd met zijn zoon en een vriend en een Britse schout-bij-nacht die de operatie moet leiden.

We kennen de geschiedenis wel: niemand weet waarom de Duitsers pas heel laat het strand bestormden. Er wordt wel gegist in de film. Het feit dat de Engelsen, een deel van de Fransen en soldaten uit zowat ieder land dat de Duitsers toen hadden ingenomen naar Engeland konden vluchtten maakte dat de invasie van Engeland er nooit kwam. In dat opzicht is Duinkerke geen keerpunt van de oorlog maar wel een noodzaak om een keerpunt te krijgen.

Je kan dus zien dat Nolan zowel Brits is maar met Hollywood-ervaring. Het slot van de film is dan ook Hollywoodiaans van de ene zijde en Brits van de andere zijde. Het feit dat de film nu al genoemd wordt voor Oscars doet me toch betreuren dat 'Der Untergang' nooit een Oscar kreeg. Want aan de storytelling komt deze film hoegenaamd niet.