Weekeinde doorgewandeld

Pieter De Crem heeft het nog eens duidelijk gemaakt: hoewel zijn rol nationaal is uitgespeeld na de komende gemeenteraadsverkiezingen blijft de rechtervleugel van de CD&V (en laat ons dat momenteel vooral West-Vlaanderen noemen) zich roeren. Na Hendrik Bogaert herhaalde De Crem zijn uitspraak over de Islam in Europa: onverzoenbaar met onze manier van leven. Ondertussen mengde ook Gwendolyn Rutten zich in dit identitaire debat. Niet echt hun 'core-business' maar de schrik om door een toenemende aandacht voor de electorale waarde van de Islam weegt ook daar door. Hoe dan ook: het ballonnetje van de afschaffing van de dubbele nationaliteit van Bogaert is daarmee al onmiddellijk vakkundig uit de lucht gehaald. En daarmee ook een profileringsmiddel van de West-Vlaamse CD&V tegen de N-VA.

Bij de AfD gaat het ondertussen van kwaad naar erger: Frauke Petry - zwanger van haar vriend uit het Europees Parlement - mag een gloriecarrière op de buik schrijven. En dat is jammer. Want het rommelt daar nog aardig op de rechtervleugel van de partij. Het vertrek van Petry zou de oude nationaal-conservatieve vleugel van de partij wel eens terug in lijn kunnen krijgen. Of dat nodig is? De verkiezingen in Noordrijn-Westfalen zullen daar veel duidelijk maken. Betekent de slechte uitslag van de SPD in het kleine Saarland iets meer dan een accident de parcours? Maar voor de AfD is het maar de vraag of de partij boven de 5% zal blijven. En daarmee eens te meer bewijzen dat een rechts-nationale partij in Duitsland gedoemd is om na enkele successen toch weer zelf in de marge te raken?

Soms zegt een kaart veel. Dit is Frankrijk na de eerste ronde van de presidentsverkiezingen. Grijs is Le Pen, geel is Macron, lichtblauw Fillion en rood is Mélenchon. Op het eerste zicht zou je dan denken dat Le Pen de grote winnaar is. Niet dus. De gele vlekken in het grijs maken het verschil: Parijs en Lyon om ze maar met naam en toenaam te vermelden. Marseille staat wel in het grijs.

Maar wat te denken van die verkiezingen? Van een tweestromenland is hoegenaamd geen sprake. De socialisten mochten al bijna vrezen de campagne zelf te moeten betalen. De grens van 5% kwam akelig dicht.

En in tegenstelling tot 2002 verliezen de socialisten niet door een lage opkomst of een grote verdeeldheid. Klein-links blijft electoraal klein. Mélenchon bleek voor de zeer linkse kiezer de meest logische keuze. Maar alles samen gaat dat dus over 27 à 28%.

De sociaal-democraten en christen-democraten gingen al en masse schuilen bij Macron. En ondertussen claimt al bijna iedere politieke familie de zege van de charismatische leider uit het centrum. Dat Macron het haalt? Dat lijkt wel zeker.

Want het wegzakken van Le Pen wijst vooral op het feit dat buiten de harde kern rond de partij het momenteel moeilijk is om nog extra kiezers aan te trekken. Goed, de score is beduidend beter dan 5 jaar terug en al helemaal een wereld van verschil met 2007. En wie de resultaten bekijkt van de steden waar het FN bestuurt merkt dat de partij er quasi overal met kop en schouders bovenuit steekt. Op dat punt zit het dus redelijk snor. In tegenstelling tot vader Le Pen in 2002 heeft de dochter dus wel iets nuttigs gedaan met het mooie resultaat 5 jaar terug.

Maar wat nu? Een eerste peiling wijst er op dat Le Pen toch 38% van de stemmen zou halen in de tweede ronde en dan vooral stemmen zou halen bij de rechtervleugel maar ook bij Mélenchon. Behalve de PS is er geen enkele partij van de linkervleugel die oproept om voor Macron te stemmen. Ook Mélenchon niet. Daarvoor heeft Macron té veel op de tenen van de vakbonden getrapt.

En of ze op de rechterzijde echt zitten te wachten op een blairite banker is maar de vraag. Het FN zal hoe dan ook wel wat kunnen halen bij ruraal Frankrijk en 'Debout la France' , die met bijna 5% sterk scoort en zicht tot de gaullistische traditie rekent. Die zullen Macron ook niet bijster zien zitten.

Maar de echte inzet - en dat werd gisteren tot vervelens herhaald - zijn de parlementsverkiezingen. En daar zitten al heel wat traditionele politici te kijken naar een plaatsje bij Macron. En dan is het maar de vraag of Macron niet de Franse Trump wordt: veel beloven maar eens het zover komt....