Buitenland kort

Antifa en de 'Burgerlijke' partijen hadden maar één boodschap

Het is dan toch uitgedraaid in Oostenrijk zoals het moest zijn: Van Der Bellen haalt het redelijk ruim van Hofer. Alle zeilen werden bijgezet en de opkomst van 74% mag gerust als een teken van het belang dat de Oostenrijkers hechtten aan deze verkiezingen.

De cijfers zijn op zich wel interessant: Hofer verloor 100.000 stemmen terwijl Van Der Bellen er ruim 200.000 bijkreeg. Vond een deel van de FPÖ aanhang het welletjes en bleef die thuis of hebben een deel van de kiezers schrik gekregen? Het kan allemaal. Nog opvallender zijn de deelstaten. Haalde Hofer vorige keer 5 van de 9 deelstaten binnen dan zijn dat er deze keer maar 3, met name Burgenland, Karinthië en Steiermarken. Er is daar wel een stelselmatig verlies van 3  à 4%. Enkel in Wenen is er een verlies van maar 2%  maar daar haalde de partij ook de laagste score.

Maar ook nu weer vallen de verschillen op. Tussen de stad en het platteland bijvoorbeeld. Tussen de hoger en de lager opgeleiden. Tussen arbeiders en bedienden. Het is een constante aan het worden: de globalisering bepaalt steeds meer het stemgedrag tussen diegenen die er van (denken te) profiteren en diegenen die (denken er van te) verliezen.

Het resultaat is wel dat de FPÖ zich klaar kan maken om het politieke verhaal in Oostenrijk te gaan domineren zonder bestuursverantwoordelijkheid te (kunnen) krijgen.

Met Fillon schuiven de republikeinen duidelijk naar rechts. 

In Frankrijk heeft Hollande beslist om geen kandidaat te zijn voor een nieuwe termijn voor de presidentsverkiezingen. Tenminste één maatregel die door de Fransen op applaus wordt onthaald. Met Hollande verdwijnt ook Sarkozy (en Juppé) definitief van het podium. Het maakt dat de progressieve stem in Frankrijk nu hopeloos verdeelt dreigt te worden tussen Valls, die de meubelen moet redden voor de PS, Mélenchon, Macron, een groene kandidaat en nog een communist of twee van diverse signatuur. En wat met MODEM in het centrum? Een herhaling van 2002 dreigt niet meer, ze is er al.

Bij voorverkiezingen - goed voor uren kosteloze televisie - hebben de Republikeinen gekozen voor de misschien wel minst republikeinse kandidaat, Fillon. Traditioneel burgerlijk-katholiek, pro-Rusland en anti-islam. Dat maakt dat aanhangers van bijvoorbeeld Philippe De Villers, toch al jaren tussen die partij en het FN in, voor een keuze staan. En dat zal zeker in een tweede ronde een effect hebben. Opvallend was wel het optreden van Johan Op De Beeck die het FN dan maar suggereerde om in de linkse vijver te gaan vissen omwille van het ultraliberale karakter van het programma van Fillon. En er is wel een zekere interesse voor het verhaal van Le Pen in die kringen. Foriant Philippot maakte daar al de overstap van de linkse souvereinistische beweging van Jean-Pierre Chevènement naar het FN. Wie volgt?

Dat Merkel het in Duitsland ging halen bij de CDU was te verwachten. Dat ze er enkele forse uitspraken zou tegen aan gooien om de dissidentie - zeker in de deelstaten waar de AfD meer dan wortel aan het schieten is - te kalmeren was ook te verwachten. Binnen de AfD is het ook uitkijken naar dissidentie en uitschuivers. Zo stelde een voorzitter van een deelstaat al dat Afghanen voor hem niet mochten teruggestuurd worden. Met de moord op de dochter van een EU-functionaris door een Afghaanse vluchteling niet bepaald het signaal waar die kiezers op zaten te wachten.

En een transfer van de EU naar Duitsland: parlementsvoorzitter Schulz maakt de overstap naar de Duitse politiek. De man hield die overstap een tijdje af maar het gebrek aan een sterke kandidaat maakt dat de man die ooit door Berlusconi omwille van zijn hatelijkheid naar hem betiteld werd als een kampbewaker in een concentratiekamp (je kan een Duitser moeilijk meer beledigen)  toch verhuist naar Duitsland. En ja, Guy Verhofstadt is ook nog eens kandidaat. Tsja,....