De opeenvolgende staatshervormingen hebben één ding duidelijk gemaakt: België is een verdedigingslinie voor de Franstaligen en hoe meer de Vlamingen willen, hoe meer ze vastgeklonken raken aan de Belgische kettingen.
Niet dat de Vlaamse politici de voorbije decennia daar bezwaar tegen maakten. Het belang van het land - en dat was uiteindelijk België - primeerde. Een goede opdeling zou beide niveaus mogelijk moeten maken.
Met het vertrek van Vuye en Wouters uit N-VA is de strategiediscussie weer bezig. En laat de Vlaamse Beweging - hoen onmachtig en achterhaald ze steeds meer is - daar nu net heel sterk in zijn.
Kijk, laat me een beetje ernstig blijven met mezelf. In 1991 ging ik voor het eerst naar de Ijzerbedevaart. Trein op in Gent naar Diksmuide. Ik botste er op de vader van mijn voormalige leerkracht geschiedenis en dat gaf een leuk gesprek tot Diksmuide. Dan was het gemakkelijk: je laten meedrijven met de stroom bedevaarders naar de Ijzerweide. En ondertussen eens kijken op de standjes langsheen de weg of in het 'Hof van Vlaanderen'. Maar toen maakte dat allemaal indruk.
Wist ik toen veel over de verdeeldheid binnen de Vlaamse Beweging. Federalisten vs separatisten vs Nederlandse confederalisten (in de meest diverse stroming). 1992, dàt werd een memorabele Ijzerbedevaart met 'Waalse vrienden laten we scheiden'. Nu, in tegenstelling tot Van Biesen stond de micro van Lionel Vandenberghe wel aan maar werd de toespraak ingekort waardoor misschien enige nuancering wegviel. Enkele jaren later zou het nog eens stormen over de weide maar dat had niks met het weer te maken maar wel het de gelukte putch van de Bert Anciaux-aanhangers die de Ijzerbedevaart klonken aan de Vlaamse Regering met de subsidies.
Wat volgde kennen we ondertussen: de Ijzerbedevaart is weg, de Ijzerwake trekt minder volk - en ja, mij zien ze daar niet - en het Zangfeest is volgens 'Het Nieuwsblad' van vandaag dé topmanifestatie. Aangezien mijn zangkwaliteiten zelfs te erg zijn voor de modale douchekop is dat voor mij ook geen ding.
Maar fundamenteel: is dàt de Vlaamse Beweging? Een zondag in het voorjaar en een zondag op het einde van de zomer? En dan vooral herdenkingen. Er wordt wat afgeherdacht in Vlaanderen. In dat opzicht is de Vlaamse Beweging vooral een statisch verhaal geworden. Vooral goed om de nodige kaders te leveren. Eerst voor de Volksunie, dan het Vlaams Blok en nu de N-VA. En vooral de kool en de geit sparen.
Zo weigerde ik enkele jaren terug mijn lidkaart van de Vlaamse Volksbeweging te hernieuwen toen Peter De Roover te pas en te onpas in beeld kwam om zaken die De Wever had gezegd op zijn minst te nuanceren en te kaderen als ere-voorzitter van de VVB. Ik vond dat toen ongepast en - helaas - blijkt vandaag dat dit allemaal geen toeval was. Het optreden van De Roover tegen Bart De Valck vorige zondag - met blijkbaar nog een staartje nadien - heeft dat nogal duidelijk gemaakt. De strategie van Defoort, ooit voorzitter van de VVB en nadien nog namens N-VA voorzitter geweest van de groen-links-nationale fractie in het Europees Parlement, om weg van de straat te gaan en rechtstreeks in het parlement te gaan drukken blijkt school te hebben gemaakt. Wèg van de bonkige strijders van het Vlaamse heir en recht de salons van de Wetstraat in.
We zullen zien wat we zullen zien.
In 2010 pakte Bart Maddens uit met de strategie 'Demandeur de rien': we laten de Walen drijven in het potje miserie tot ze gelukkig zijn dat we willen praten. Niet bepaald de meest charmante techniek maar dankzij Verhofstadt hadden de Walen zo'n zak geld gekregen dat het niet op kon. Hoewel, het raakt daar altijd wel op.
Over het tweede luik aan zo'n strategie - de Vlamingen overtuigen van het nut om verder te gaan in de staatshervorming - werd dan weer minder vernomen. Nee, de N-VA maakte een bocht naar een sociaal-economische rechtse regering. Of toch zoiets.
Het gevolg? De Vlamingen vragen niks meer. Ook de N-VA niet. Ja, misschien na 2019 en als het met de PS is. Dan zal de grondwet in 2019 toch eerst voor herziening open moeten verklaard worden of het blijft rommelen in de marge. Of de N-VA zou de grondwet aan de kant moeten schuiven in het Vlaams Parlement. Geen kat die daar in durft te geloven.
Demandeur de rien? Ik ben wel een demandeur.
Ik ben een demandeur voor een Vlaamse Beweging die eindelijk eens een strategie kiest met overtuigingskracht voor onafhankelijkheid. Wat kunnen de Schotten en de Catalanen meer? Wat maakt dat die wel een campagne kunnen voeren, dagen, weken, maanden, jarenlang die de bevolking bindt?
Ik ben een demandeur die de Vlaamse Beweging een heel jaar wil zien bewegen en die er in slaagt om terug contact te vinden met de basis in Vlaanderen. Zonder dat is het 'demandeur de rien' betekenisloos omdat de PS weet dat de Vlaamse kiezer de link niet legt tussen het sociaal-economische en de staatsontbinding van België.
Maar ik ben ook een demandeur voor één Vlaamse Beweging. Niet ieder in zijn hokje met zijn eigen tijdschriftje of website. Wie een fortuin wil spenderen aan abonnementen en om de zoveel tijd hetzelfde te moeten lezen heeft keuze te over. Helaas is het voortbestaan van dat soort toestanden voor sommigen een hoofdzaak geworden.
Ik ben demandeur voor eindelijk wat realisme en actualiteit. Toen ik in 1991 naar Diksmuide trok waren er nog enkele tienduizenden. Nu nog amper 4.000 in Steenstrate. Daar ben ik maar één element van. Ik hoor er genoeg andere die eenzelfde kritiek hebben.
Ik ben geen demandeur de rien. Ik wil een toekomst voor dit Vlaanderen. En dat mis ik in de hele discussie die nu loopt binnen de N-VA en de Vlaamse Beweging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten