Te beginnen met het eerste en dat is voor donderdag. Brexit-referendum. Dat is in een tragische stroom terecht gekomen door de dood van Labour-parlementslid Jo Cox door een eenzaat met neo-nazistische sympathieën.Of zo zou blijken. Het doet wat denken aan het verhaal van Breivik. Geen deel van een (lokale) organisatie en vooral op zichzelf teruggetrokken.
Heeft het invloed op de discussie? Ongetwijfeld. In het verleden bewees dit vooral de aanhangers van het status quo te versterken. Hans Van Temsche zorgde voor een monsterscore voor Patrick Janssens om maar een lokaal voorbeeld te nemen. De aanwezigheid van zowel Cameron als Corbyn in de media geeft - uiteraard niet met die bedoeling - meer aandacht aan het anti-leavekamp. Het maakt dat het Leave-kamp met een imagoprobleem komt te zitten.
Die aanslag is nooit goed te praten maar het maakt dat de discussie inderdaad ongemakkelijk wordt. De EU verdient immers een figuurlijk serieus pak slaag. Referendum na referendum werd als irrelevant afgedaan. De mantra van 'de EU is nodig' wordt kritiekloos overgenomen door de mainstream media. Neem deze week maar in Knack waar Schlaube (Duits minister van financiën) ongegeneerd zegt dat het dankzij de EU is dat in Noord-Ierland de strijd is stilgelegd. Bij mijn weten zorgde de Ierse lobby in de VS daarvoor via Bill Clinton. Dan is de NAVO een plausibelere verklaring.
En ja, ook Barack Obama vond het nodig zich te bemoeien met de interne gang van zaken. Voor een president die nauwelijks interesse had voor Europa en mee aan de basis ligt van de situatie in Syrië zou hij zich in de laatste maanden van zijn presidentstermijn beter wat meer op de achtergrond houden. Het is al erg genoeg dat hij zich expliciet bemoeit met zijn opvolging. Een opvolging die behalve veel media-aandacht inhoudelijk niet kan boeien. We moeten kritisch zijn voor de gang in Europa maar dat in de VS er sclerose is bij de partijen is overduidelijk.
En dan Spanje. Dreigen de nieuwe verkiezingen een maat voor niks te worden? De peilingen wijzen alvast niet op een duidelijke winnaar. Podemos zou de socialisten voorbij steken en de C's zouden nog iets kunnen bijwinnen maar structureel lijkt dat weinig te gaan veranderen. De regionalisten zijn te klein in het geheel om juist in te schatten al lijkt de ERC (links-nationalistisch en Catalaans-separatistisch) het burgerlijke Catalaanse blok voorbij te gaan steken. Het zal de toon uit Barcelona niet doen milderen.
De vraag zal zijn: wie zal er nog naar de stembus trekken? En wat zullen de 17 nieuwe partijen betekenen? Die bevinden zich vooral op de marge: van de Falange (behoeft geen uitleg) tot revolutionair links en een pak regionalistische lijsten. Scheuringen van de oude partijen? Dat is minder duidelijk. De vraag zal wel duidelijk zijn wie er de vruchten zal plukken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten