Italiaanse verkiezingen...

Chaos, dat is het enige woord dat terugkomt na de Italiaanse verkiezingen. Chaos.

Pas vandaag zijn de cijfers definitief. En wat blijkt?

Dé verliezer is Mario Monti. De man die in opdracht van de EU Italië op orde moest zetten haalt met moeite 10% van de kiezers.  En Monti trekt een oudgediende mee naar beneden: Gianfranco Fini, ooit leider van de postfascistische MSI en later één van de grote mannen van de lijst rond Berlusconi vooraleer met een gedeelte van de fractie die Berlusconi af te vallen, is niet meer verkozen.

Verdeling troef voor de (‘post’) fascistische kiezer daar:  twee lijsten bij Berlusconi (Fratelli d’ Italia, La Destra), Forza Nuova, Fiamma Tricolore en een lijst van Casa Pound. Om er maar enkele te noemen.

Eveneens een pak lijsten met regionalistische of nationalistische inslag: voor een onafhankelijk Venetië, Sardinië of Sicilië.  Er is eigenlijk maar één grote regionalistische partij en dat is de Lega Nord, die Berlusconi steunde. 

De Lega is evenwel in zwaar water verzeild toen historische stichter Bossi het veld moest ruimen wegens met de vingers in de kas te hebben gezeten.  En dat laat zich voelen: de winst van de vorige verkiezingen wordt ingeleverd en de fracties worden gereduceerd.

Een uitzondering is evenwel Zuid-Tirol.  Daar wint de SVP (steunde de linkse lijst) en winnen de Freiheitlichen (verwant met de FPÖ in Italië). De  beide partijen halen samen 60% van de stemmen in de kiesomschrijving Bozen (Bolzano…).  Maar de SVP is de enige partij in het Italiaanse parlement.

En de winnaars dan? Feitelijk is er maar één: Grillo met zijn ‘5 sterren-beweging’.  De 25% van de stemmen waren niet voorzien. De vraag is alleen of hij in de kamer een fractie van 108 (!) nieuwbakken parlementsleden bijeen zal kunnen houden. De ondervinding leert in de buurlanden dat dit nooit lukt. Laat staan dus in Italië met een lijst waar de voorstellen nu ook niet van de duidelijkste zijn. Maar Grillo is het type van de nieuwe politicus: instant gemediatiseerd succes waarvan het maar de vraag is wat het op termijn wordt. Het is voor ervaren politici al moeilijk genoeg om zo’n momentum vast te houden.   

In landen met geen opkomstplicht is het altijd moeilijk om zuiver in te schatten wat het verloop van de kiezer juist is (hoewel: 76% is gaan stemmen) maar het lijkt er op dat een deel van de aanhang van Berlusconi is verkast naar Grillo. Die man mag overigens ook nog wel een winnaar genoemd worden. Hopeloos in de vernieling geschreven en gedraaid door de pers en met een deel van de steunende partijen die naar Monti trok haalt hij nog 30% van de stemmen.  Berlusconi werd een campagnebeest genoemd (hij heeft er ook de middelen voor) maar haalt toch een resultaat dat hem in een sterke positie brengt.

Maar het gevolg zal enkel zijn dat Italië de receptuur van Monti niet meer zal volgen. Zoveel is wel duidelijk. En dat zal ongetwijfeld spanningen veroorzaken in de EU met de verkiezingen in Duitsland binnen een goed half jaar. 

De Duitsers zitten helemaal niet te wachten op nieuwe maatregelen met Italiaanse slag die vooral zullen wegen op hun financies. De beurzen reageerden alvast verontrust en de juichkreten van eurofielen als Verhofstadt zoals bij de Nederlandse verkiezingen zijn niet te horen.

Om het met een Italiaans gezegde te zeggen: Non affoga colui che cade in acqua - ma affoga chi male incappa…

PS: en oeps, iets te vroeg wat Verhofstadt betreft: het is zowaar de schuld van de EU.... Zo kennen we Guyke weer: geld uitgeven en zonder dat hij er een sikkepit verantwoordelijkheid voor opneemt. .