Exit Santorum

Met het stopzetten van zijn campagne heeft Santorum de Republikeinse partij in de Verenigde Staten deels een dienst en deels geen dienst bewezen.

De omstandigheden zijn wat ze zijn. Familiaal maar ook campagnematig. Santorum bleek ineens in staat om de ultrareligieuze kiezers aan zich te binden. Maar de stemmers van de republikeinen bleken toch een bont gezelschap te zijn.

Neem nu Ron Paul. Vroeger een onbetekenende roeper in de woestijn maar nu hier en daar voldoende sterk om te wegen op het resultaat. En opvallend is ook de nederlaag van Newt Gingrich, ooit het boegbeeld van de Republikeinen tegen Clinton. Dat Romney een challenger ging krijgen was duidelijk maar niet Santorum.

Niemand kon verwachten dat Santorum het ging halen. Zijn resultaten betekenden hoe dan ook dat de man geen kans maakte. In de Verenigde Staten zijn de kustgebieden, zowel Oost- als Westkust, bepalend voor het resultaat. Niet het binnenland. Daarnaast was hij al de pispaal van progressief Amerika. En Europa uiteraard. 

Met het stopzetten van zijn campagne stopt voor een belangrijk deel het moddergooien binnen de Republikeinse partij. Soms vraag je je af hoe die figuren door dezelfde deur raken. Het schijnt Amerikaans te zijn maar het staat toch ver van het ‘Thou shalt not speak ill of any fellow Republican”, het elfde gebod dat in 1966 werd ingevoerd door partijleider Richardson tijdens de verkiezingen voor het gouverneurschap van Californië.

En daar zit nu net het probleem. Door het afhaken van Santorum zal het vooral die campagne zijn die zal blijven hangen. Als de republikeinen deze presidentsverkiezingen willen winnen zullen ook die kiezers naar de stembus moeten gaan. En met ‘de dood in het hart’ voor Romney stemmen. Tenzij ze liever Obama terug zien in het Witte Huis. Met een omslag in de campagne van Santorum was er een kans gekomen om de media-aandacht vast te houden en een eensgezinde Republikeinse partij te vormen. Niet dus.

De kans dat Santorum nog een rol gaat spelen in de verkiezingen is dan ook eerder klein. Romney zal ongetwijfeld uitkijken naar een minder geprofileerde running mate. En Santorum zal met zijn positie de partij verder verdelen.

Ben ik nu een fan van één van beide heren? Nee. Ook niet van Obama overigens. Het politiek bestel van de VS staat veer van ons politiek bestel. Maar deze verkiezingen zullen interessant zijn om te zien hoe de Amerikaanse kiezer omgaat met het wegkwijnen van de wereldmacht.

In dat kader is de opkomst van Ron Paul een teken aan de wand; De man belichaamt de oude Monroe-doctrine en wil de VS weg als leider van de internationale gemeenschap. Het isolationisme zal ongetwijfeld een grotere rol gaan spelen en dat is nieuws voor Europa.

Europa is onder de Obama-administratie niet meer het eerste aandachtspunt. Dat is Azië geworden. Niet zozeer omwille van het oncontroleerbare Noord-Korea maar des te meer wille van de moloch China en de verhoudingen met die andere moloch, India. Azië en het Midden Oosten zijn op weg om de kern te vormen van de internationale spanningen. Na de inval in Afghanistan en Irak en na de Arabische Lente (die vooral een spanningsveld is geworden tussen de oude elite en de islamistische bewegingen) ontwikkelt zich rond Syrië een nieuw veld dat een eerste confrontatie wordt tussen de VS en China wordt.

Die realiteit ligt ver van het bed van de modale Amerikaan. Maar des te dichter bij het bed van de Europeaan. Vooral omdat die laatste de alsmaar oplopende olieprijs mag betalen aan de pomp.

Wat Romney nu net op buitenlands vlak gaat betekenen is minder duidelijk. Misschien dat de running mate daar een tipje van de sluier oplicht.