Babygirl

Babygirl. Een film die de tongen los maakt. En terug een film over een onmogelijke relatie. Dat geeft vaak films met spanning. Gelijkenissen worden dan snel gemaakt. Aangezien er aardig wat - maar vrij bedekte - sex in beeld komt is Basic Instinct een snelle vergelijking. Al is 'Tàr' dan ook weer dicht in de buurt als het gaat over de moderne tijden. Al is sex daar heel ver op de achtergrond. 

Het verhaal is dus wat je er van verwacht: Romy (Nicole Kidman) lijkt alles te hebben: een liefdevolle man Jacob (Antonio Banderos), 2 kinderen en een schitterende carrière. Maar wat niet lukt is een orgasme te krijgen tijdens de sex met haar man. Die doet aardig zijn best maar botst met de fantasietjes van zijn echtgenote. 

Veel verandert als ze voor de gebouwen van haar kantoor een losgeslagen hond ziet getemd worden door wat later een stagiair van haar bedrijf te zijn: Samuel (Harris Dickinson). En dan blijkt die haar als mentor te hebben gekozen wat ze eigenlijk niet wil. Maar die blijkt een hypnotiserend effect te hebben op haar waarna een relatie volgt. Maar al snel blijkt die niet alleen honden te dresseren... cru gezegd. 

Het moet natuurlijk botsen. Tienerdochter Isabel is ondertussen ook aan het experimenteren met lesbische relaties. 

Het verhaal is dus niet zo dik. Maar dat kan ook niet anders. Wie zich 'Fatal Attraction' herinnert kan dat verhaal op enkele lijntjes samenvatten al zal de scène van het levend gekookt konijntje van dochter altijd bijblijven. Michel Douglas had in de jaren '90 een beetje het handje weg van weinig conventionele rollen. Het is dus de sfeer. 

Een sfeer om niet betrapt te worden. De sfeer van een ambitieuze zakenvrouw die er alles aan doet om alles onder controle te houden (zelfs door ingrijpende schoonheidsbehandelingen en dag en nacht met een GSM zit te spelen) en zich toch verliest in een onmogelijke relatie. Neem daarbij de muziek - met enkele nineties-stukken die meteen herkenbaar zijn - en je krijgt een rollercoaster. 

Nicole Kidman is ondertussen eind de 50 maar gaat toch aardig ver in de film. En Harris Dickinson doet op bepaalde momenten qua verschijning denken aan de jonge Tom Cruise. Toeval of gericht? 

Soit, zoals gezegd: de film maakt de tongen los en iedereen heeft er wel een visie op. Of Kidman - net als Blanchett - hiermee naast de oscars loopt is af te wachten. Daar hebben ze nu eenmaal graag helden en een held is ze zeker niet.