Syrië

Is het nog te volgen? Eigenlijk lijkt het er op dat de dominostenen aan het vallen zijn gegaan.

Zo is Assad momenteel niet zo'n struikelsteen voor de meeste landen. Rusland en Iran laten hem niet vallen en de meeste Westerse landen willen hem wel - zij het tijdelijk - laten zitten. Openlijk tegen zijn Turkije en de landen van  het Arabisch schiereiland.

Rusland engageert zich steeds verder in het conflict en dat zorgt voor nervositeit. Turkije ziet het helemaal niet zitten en de geruchten over de betrokkenheid van de familie van president Erdogan bij de verkoop van bloedpetroleum afkomstig van ISIS-gebied wordt steeds luider. Het neerschieten van de Russische jager is van een dergelijke onzinnigheid dat de Turken er wel een andere bedoeling mee hadden.

Want de komst van de Russen is voor Turkije geen goed nieuws. Vooreerst betekent het dat het twee fronten moet volgen: in eigen land tegen de PKK maar ook in Syrië. Dat front is nu nog nadrukkelijker aan het schuiven gegaan. De idee om de Syrische vluchtelingen te laten kamperen in een gebied tussen het Koerdisch gedeelte in Syrië en het rebellengebied is helemaal op de achtergrond verdwenen. En erger nog: Assad belooft de Koerden nu autonomie in Syrië. Er is niet veel meer nodig om Ankara nerveus te maken.

De EU is Turkije dan wel ter hulp geschoten. Of nog beter: Angela Merkel. Die is plat op de buik gegaan voor Erdogan in de week voor de Turkse verkiezingen. Turkije zou vluchtelingen tegen houden zodat de eigen inwoners zonder visum naar de EU konden komen. Cru gezegd: lood om oud ijzer. Het zal voor Erdogan wel als effect kunnen hebben dat wie iets te nadrukkelijk geviseerd wordt in Turkije de wijk zal nemen naar de EU. Het akkoord dat de EU wil sluiten is pure capitulatie voor Ankara. De EU maakt in het ganse verhaal rond Syrië een bijzonder belabberde indruk.

In die mate zelfs dat de deelstaten zelf beslissen om in actie te komen. Frankrijk stuurde hun enige vliegdekschip naar de Middellandse Zee, begeleid door het tweedehands fregat Leopold I van de Belgische marine. De desinvesteringen in defensie van de voorbije decennia laten zich nu cash voelen. Het is nu wachten op de Britten om mee op de kar te springen.

Barack Obama legt ondertussen het dossier liefst niet te nadrukkelijk op zijn bureau. De pogingen van de VS zijn op zijn minst vertwijfeld te noemen. Het is ook hun terrein niet zolang Israël niet bedreigd wordt. En laat Israël nu net uit beeld verdwenen zijn.

Saoudi-Arabië en aanverwanten hebben in het Westen aardige imagoschade geleden. 3 miljoen tenten zetten voor de Hadj - met airco en alles er op en er aan - om dan alles te laten leeg staan. Mhh. Alleen: het is vooral het Westen dat reageert. In steeds meer programma's wordt er op gewezen dat in hele delen van de wereld het Westen eigenlijk afgeschreven wordt. De universele rechten van de mens zijn geschreven in koloniale tijden en het is maar de vraag hoe lang ze nog stand houden.

Want hoe zal een nieuw Syrië er ooit uitzien? Zal het een seculier land blijven? Het is maar de vraag.

En oh ja, ondertussen lijkt het er op dat na Syrië er nog een land staat te wachten op een interventie: Libië. Maar daar zullen noch de VS noch Rusland noch de Arabische wereld zich druk over maken. Dat zal een zaak zijn van de Europese 'groot'machten nadat die het Khaddafi-regime omver hebben geworpen.