Energie

Het leek wel alsof de aanslagen in Parijs en de jacht op moslimterroristen niet meer van belang was want... de klimaatconferentie in Parijs ging van start. Met als eerste pijnlijke uitschuiver het gebruiken van het materiaal dat ter herdenking op de Place de la République om de politie te bekogelen door betogers die vonden dat zij het voor het zeggen hadden in naam van het milieu.

Lange traditie.

Voor de groene beweging moet alles wijken. Zo vernielde Greenpeace enkele jaren terug de Nazca-lijnen in Peru voor een actie. Maar betogingen van ecologisten zijn vaak uitingen van het eigen grote gelijk waar geweld bij te pas mag komen. Alles voor de goede zaak.

Warmt de Aarde op? Kan best. En wat dan nog? Alsof wij beslissen wat er op de samengeklitte bol  ruimteafval gebeurt. Een belangrijke bron van CO² is immers ook vulkanisch.

De ecologische beweging heeft het concept erfzonde uit het christelijk geloof overgenomen en cultiveert dat met nadruk. Neem daarbij dat mensen graag in rampen geloven en hun zielezaligheid met opofferingen willen afkopen.

Het gevolg is dat er eigenlijk geen debat is. Ontdekte fouten worden met de mantel der liefde toegedekt - want de ene citeert de andere en vervolgens citeert een derde beiden - en wie het tegendeel bewijst is meteen een ketter. Telkens opnieuw.

En dan bots je op contradicties. Zo blijkt de op lange termijn meest vervuilende energie - kernenergie- dan weer wel CO²-neutraal te zijn. Gevolg? Behalve Duitsland - dat na Fukusjima een complete bocht maakte - kijken heel wat landen richting kernenergie. Frankrijk - in geval van nood één van de belangrijkste leveranciers - heeft hele parken staan.

Dat tekent ook het hele debat over de verlening van de kerncentrales Doel 1 en 2. Het zijn oude centrales, zeer zeker. En er zijn de haarscheurtjes die volgens de deskundigen ongevaarlijk zijn maar ieder positief bericht over kernenergie wordt meteen gevolgd door verdachtmakingen. Geloven in kernenergie kan nu eenmaal niet.

Rode en groene politici halen nu uit dat de regering is geknield voor Electrabel. Want ja, ook de rente is gehalveerd.

We gaan even terug naar de regeringen Verhofstadt. Die beslissen in de eerste termijn tot sluiting van de kerncentrales. Dat wordt later herroepen en in ruil beslist de regering tot een jaarlijkse rente van 500 miljoen EUR. Gevolg? Jarenlange juridische procedures door de sinds de jaren '80 Frans geworden energieleverancier. Uiteindelijk bleek het hele opzet van Verhofstadt een lege doos.

Heeft dit land een energiebeleid? Waarom zou het? Het heeft het nooit gehad. België is in 1830 opgericht als een liberale staat en heeft er in de decennia daaropvolgend niks aan gedaan om een greep te krijgen op de energievoorziening. Electrabel zat immers in handen van de Société Générale en dat was het Belgisch grootkapitaal.

Tot Europa kwam en de raid op de Generale kwam. Meteen verkaste het beslissingscentrum van de Belgische economie naar Parijs. En dat betekent dat de prijzen in Parijs worden bepaald samen met de strategische beslissingen. Etienne Davignon mag dan nog wat lopen monkelen als Belgisch imago maar daar houdt het dan ook bij op.

Daarnaast is ook duidelijk geworden dat de subsidiepolitiek voor de zonnepanelen grote gaten heeft geslagen in de begroting. In moeilijke tijden hiermee verder gaan was geen optie. En grote projecten met windmolens leveren ook problemen op wegens verouderde infrastructuur.

Kortom: de kerncentrales verlengen is nog het minste kwaad. Maar dan moet er wel gekeken worden naar nieuwe manieren om de energiezekerheid te voorzien. En daar zal kernenergie bij horen. Al is het maar omdat als wij geen kerncentrales meer hebben onze energie er hoe dan ook zal vandaan komen. Dat hebben we te danken aan de manier waarop dit land niet de voorbije jaren maar al sinds zijn oprichting is bestuurd.