Even de nationale politiek door...

Stok achter de deur of af en toe eens herinneren
aan al te gemakkelijk bochtenwerk...

't Is even geleden dat ik hier langskwam maar er was dan ook niet direct een aanleiding om veel te schrijven. Vaak is het interessanter om eerst het stof te zien neerdalen vooraleer iets te proberen beschrijven.

De kwestie is uiteraard om te kijken wanneer het stof juist neerdaalt.

Neem nu het N-VA-congres. Een driedaagse in Antwerpen met een Messia-achtige toespraak van De Wever als slot. Al bleek dat die toespraak toch net niet aan de grote verwachtingen voldeed. Van lezens weet ik dat uiteraard. Op een aantal punten bleek ook discussie te zijn, ondermeer de beperking van de termijn van werkloosheid.

Het mag nu wel duidelijk zijn dat de N-VA zich steeds meer laat leiden richting een vorm van rechts-liberale partij. Etisch niet te conservatief, economisch liberaal en helaas ook met een steeds minder strakke communautaire houding.

Efkes terugkeren: in het najaar werd Siegfried Bracke op de vingers getikt toen hij stelde dat het socio-economische voorrang moest krijgen. Hij had 'voor zijn beurt' gesproken. Wat blijkt? Dit is een mooi ingestudeerd en uitgevoerd nummertje van N-VA.

Is het communautaire dan écht zo noodzakelijk. Ja en neen. Neen omdat een verdere communautarisering niet per definitie beter blijkt te zijn. Ook Vlaanderen is vervallen in reglementitis. Maar ook omdat die staatshervormingen ten gronde niks veranderen. Ja, er wordt geld doorgeschoven alsook de ambtenaren die er bij horen maar dat betekent daarom niet dat Vlaanderen ook meer zeggenschap heeft. De essentie van een staatshervorming is niet dat je meer geld krijgt maar wel dat je een stem krijgt die telt.

En sta me toe dat ook N-VA daarin is vervallen. Neem nu dit. De N-VA kiest eigenlijk niet voor confederalisme in de strikte zin maar volgt de CD&V in het pad van een doorgedreven federalisme. Stellingen die ook al eerder zijn verdedigd door onder meer Lode Vereeck enkele maanden terug.

Het gevolg is dat het debat niet meer gaat over waar we naar toe gaan met Vlaanderen maar wel wat de inhoud juist is van dat confederalisme. De angst voor iedere politieke volger want begin maar eens een discussie te voeren over de eigenste definities van confederalisme. Dat is hopeloos. En nog erger: het lijkt wel alsof er enkel over confederalisme kan en mag gedebatteerd worden.

De N-VA is in een vicieuze cirkel terecht gekomen: men stelt vast dat er geen draagvlak is voor het eigen programma en men begint te vijlen aan de strategie die dan weer mensen aantrekt die eigenlijk een ander verhaal willen brengen en dit er node bijnemen waardoor de accenten volledig verlegd worden. In plaats dat men het draagvlak vergroot - en dus uitlegt waarom die stappen nodig zijn - laat men de stappen naar een duidelijk verhaal vallen. Op korte termijn kan dat rendabel zijn maar kiezers zijn tegenwoordig zo veranderlijk.

Uiteraard wil N-VA zo breed als mogelijk scoren. Dat levert naast verkozenen ook politiek personeel en centen op. Het is natuurlijk dat wat vooral de traditionele partijen vrezen: nadat er een opruiming is gebeurd in de fracties en de niet-rendabele mandatarissen weg geparkeerd zijn en vervangen door bekwaam personeel dat de N-VA met die verkozenen en met die centen in volle campagne gaan naar 2018. De CD&V is nog relatief onbeschadigd uit de gemeenteraadsverkiezingen gekomen (hoewel bijvoorbeeld Kortrijk verloren ging) maar dat lag er dan toch ook aan dat de N-VA ook lokaal met heel wat nieuw volk naar de kiezer ging. Dat zal in 2018 dus wel eens anders worden.

Dus ja, de inzet van 25 mei is even goed de inzet voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.

Wàt er na 25 mei zal gebeuren is allesbehalve duidelijk. Het zijn vooral de liberalen die met alle middelen proberen om er terug bij te komen. Als Van Quickenborne begint te verklaren dat er eigenlijk geen nood is aan een meerderheid aan Vlaamse kant dan is het wel duidelijk dat Open VLD vooral angst heeft om opzij gezet te worden. Dat zou dan wel eens eerder aan Waalse kant kunnen gebeuren met de PS.

Maar ook aan Waalse kant groeit de zenuwachtigheid. De PS begint de gevolgen van de PTB stilaan te voelen. Dat zal niet alleen gevolgen hebben voor de PS maar ook voor Ecolo en CDH die elk op hun eigen manier wel eens last zouden kunnen krijgen van die PTB. En meestal is het zo dat als een partij geviseerd wordt door andere partijen die net de wind in de zeilen krijgt.