Gegokt en verloren

Toen Macron onmiddellijk na de desastreuze Europese verkiezingen parlementsverkiezingen uitschreef werden de wenkbrauwen gefronst. En terecht zoals blijkt. Feit is gewoon dat sinds de presidentsverkiezingen in 2022 het RN eigenlijk de dans leidt. Koopkracht gekoppeld aan migratie blijft de kern van het politieke debat. En laat de concurrent op links, het kartel van bijna alles op links, nu wel weer bij elkaar is gekomen maar de vraag is opnieuw voor hoelang… 

En wie dacht dat de opkomst in het nadeel van het RN ging spelen? Nee dus. Er is wel een duidelijke polarisering in 3 blokken en de rest hangt er wat bij. De verdeelde Les Républicains halen maar een schim meer van hun vroegere resultaten. 

Voor één figuur zijn de parlementsverkiezingen het Waterloo geworden: Zémmour heeft eigenhandig zijn eigen partij onthoofd door onder meer zijn 4 Europarlementariërs uit de partij te zetten maar ook niet ingezien dat Reconquête geen rol ging spelen. Hijzelf was geen kandidaat maar zijn partij haalde ongeveer 0.7%. Waar in 2022 de partij in Parijs nog ver boven het RN torende is dat nu ruim omgekeerd. 

Wie de kaart van Frankrijk bekijkt merkt dat het RN doorbreekt in gebieden die tot nu onbereikbaar waren. In Bretagne bijvoorbeeld. Of Corsica en zelfs de overzeese gebieden. Immigratie en het opdringen van de opvang voor politieke vluchtelingen of illegalen begint daar meer en meer op verzet te botsen. 

Maar meer dan dat was het uitkijken naar de grote steden. In Parijs haalde het FN nergens de eerste plaats. Idem in Rijsel. Maar in Marseille zal het nagelbijten zijn in 3 districten. Een stad waar Macron zich nadrukkelijk wou profileren op criminaliteit. Maar daar lijkt het zo een beetje bij te gaan blijven. Zelfs in de tweede meest criminele stad van Frankrijk – Nantes- wint de partij stemmen maar niet in die mate zoals elders in Bretagne. 

 Ergens moeten de verkiezingen in Vlaanderen van 9 juni eens naast deze verkiezingen gelegd worden. Of elders in Europa. De steden worden qua politiek steeds meer geïsoleerde eilanden in een omgeving die duidelijk conservatiever wordt. Volgende week probeert de Franse politiek de dijkbreuk te beperken. Dat kan misschien wel lukken. Maar het imago van Macron is definitief aan diggelen. Het zal nu afwachten zijn wie in 2027 zijn rol zal overnemen.