Britse verkiezingen doorgewandeld

 

Enkel in het parlement lijkt het Verenigd Koninkrijk nog op het tweestromenland. Eén van de koppen op de BBC-site is dat de kloof tussen het aantal kiezers en mandaten nooit zo groot was. Vooral Reform en de Groenen zijn het slachtoffer van het gekende Britse systeem. Reform haalt met 14% van de stemmen amper 5 zetels. Nu, met de verkiezingen in Frankrijk voor morgen staat er een systeem dat vooral als doel heeft niet-gewenste stemmen buiten te houden ongeacht hun stemmenaantal. Representativiteit? Van geen belang mijnheer…

De grote lijnen zijn bekend. Dus eens neuzen waar er nieuws te rapen valt. Noord-Ierland bijvoorbeeld. Daar verliest de DUP drie zetels. Die partij steunde Brexit openlijk. Eén gaat naar de oudste protestantse partij, de UUP, één naar de Traditionalist Ulster Voice maar ook één naar Alliance. Het is ook duidelijk dat de katholieke partijen hun stemmen niet hebben willen verdelen. Sinn Fein houdt zijn 7 – leegstaande – zetels en de SDLP 2. Maar op 1 zetel na (Belfast) haalt de partij overal beduidend hogere scores. De DUP daarentegen verliest vooral aan de Traditional Ulster Voice-partij en daardoor komt de zetel van de DUP in East Londonderry in gevaar. Het is niet de enige trouwens. Krijgt de DUP de rekening voor de georganiseerde politieke instabiliteit? De Britse pers lijkt het te denken.

Even er naast is Schotland. Ooit hartland van de Conservatieven, toen van Labour en het voorbije decennium van de SNP. Samen met de Groenen voerde die partij een zeer woke beleid. Het ging op het absurde af. Omdat de partij er ook niet in slaagde om het onafhankelijkheidsstreven door interne strubbelingen op het voorplan te houden is die partij nu afgerekend door de kiezer. Waar na het referendum op één na alle Schotse zetels SNP waren gaan er daar nu zo’n 35 van af. Er blijven er nog een 10-tal over.

Om maar te zeggen: de Conservatieven houden 2 zetels over door het verlies van de SNP.  Alba, de partij van de vroegere leider Alex Salmond, haalt nergens de 5%-drempel. Labour daarentegen dendert hier en daar los over alles en iedereen. De Schotse nationalisten kunnen zich gaan herbronnen. En het is afwachten of Labour in Westminster meer Schotse bevoegdheden zal betekenen deze keer.

De Welshe nationalisten van Plaid halen terug 7 zetels maar beduidend betere resultaten. In hun hartlanden verliest Labour zelfs stemmen. Al valt Wales uiteen in twee delen: het nog traditionele maar ook een sterk verengelst gebied waar Reform – niet verbazend – het sterk doet. Maar de Welshe nationalisten krijgen geen rekening voor het geknoei in Schotland.

Bij Labour hebben ze hier en daar ook interne dissidentie. Zo kwam voormalig voorzitter Jeremy Corbyn op als onafhankelijke in Londen en won die verkiezing. De PVDA hier pakte meteen uit met het bericht dat het dankzij hun steun was. Soit. Maar Labour is niet het verhaal van Tony Blair. Het is vooral het verhaal van het veilige midden zoeken tussen partijen die het noorden en de rest van de windrichtingen duidelijk kwijt waren.