Vooreerst is de manier waarop er campagne gevoerd wordt allesbehalve stichtend te noemen. Allerlei firma's en bedrijven die via constructies negatieve campagnes voeren tegen de andere kandidaat. Met inhoud heeft het vaak niet te maken en één ding weet je donders goed: hoe dan ook passeren die sponsors wel langs de kassa. Het Amerikaanse kiessysteem is van dien aard dat de winnaar niet alleen het Witte Huis mag bevolken maar ook nog eens duizenden en duizenden arbeidsplaatsen. Monica Lewinsky was zo iemand die via een campagne aan een job raakte. Flauwe opmerkingen hierna laat ik graag voor uw rekening.
Daarenboven staat de Amerikaanse politiek steeds verder van de Europese. Enkele voorbeelden.
In een krantenartikel stond dat Obama nooit in Brussel is geweest voor een officiële ontmoeting met Herman Van Rompuy. Nu ben ik niet wild van dat gedoe rond 'de president van Europa' (Nigel Farrage had overschot van gelijk om hem te vragen wat hij eigenlijk kwam doen) maar het is tekenend dat de VS qua politiek de aandacht heeft verlegd naar Azië en meer bepaald China. Dat is ook maar logisch. China is een ongekende mogendheid aan het worden op vlak van productie van consumptiegoederen en haalt met rasse schreden de technologiekloof met het Westen in. Lapidair gezegd: vandaag kopen de Chinezen de Europese en Amerikaanse autobouwers en morgen worden de auto's van die merken in Europa en Amerika verkocht als ze in China zijn gebouwd. In wezen maakt het voor Europa weinig uit wie er president wordt.
Want het meest fundamentele verschil is de visie op het Midden-Oosten en meer bepaald Israël. En daar hangt een staartje aan: Iran. Schijnbaar willen de Republikeinen het daar harder spelen dan de Democraten, al hebben beiden in het verleden meer dan eens bewezen wapengekletter te willen gebruiken.
En tot slot (qua buitenland) valt het op hoe schrijnend de kennis is van nogal wat presidentskandidaten. Steun aan Noord-Korea, hell yeah!
Daarenboven is de religieuze inslag van de verkiezingen steeds sterker. Dankzij Romney ontdekten we nu de Mormonen. Ik heb die mensen al eens tegengekomen en het zijn perfecte gastarbeiders: ze leren de taal, ze doen hun ding en dan vertrekken ze weer. En vooral: ze zijn niet opdringerig. Maar de druk waarbij religie gaat bepalen wat bijvoorbeeld in het onderwijs mag gezegd worden. Nah, niet mijn ding. Het is natuurlijk allemaal niet zo extreem als in de moslimlanden, waar het minste incident - als het er al een is - voldoende is om herrie te schoppen.
En over de adoratie van Obama ga ik kort zijn. Ondanks het enthousiasme van Greet De Keyser en alle progressieve journalisten is de bilan van 4 jaar 'Change' maar pover. Dat erkennen ook veel supporters van het eerste uur. Obama heeft het niet gekund. En zal het ook in een volgende legislatuur niet kunnen. Er botst gewoon te veel met de vrijheden van de Amerikanen.
Al moet ik toegeven dat sommige van die vrijheden me wat ver gaan. Ik kan best leven met een liberalere wapenwet. Maar de documentaire waarbij je op een uurtje een auto vol zware machinegeweren kan laden is toch iets van het liberale te veel.
Nee, er zijn een heel aantal dingen die best aan de overkant van de oceaan blijven. Liefst ook het circus dat daar de presidentsverkiezingen genoemd wordt en buiten proportie aandacht krijgt hier te lande. En op wie ik zou stemmen? Eigenlijk niemand. De modale Amerikaan heeft overigens véél meer te verwachten van andere verkiezingen dan van die presidentsverkiezingen. Meestal daagt iets meer dan de helft op. En dat zal ongetwijfeld ook nu weer het geval zijn.
Uw dienaar is véél en véél meer geïnteresseerd in wat er in Duitsland te gebeuren staat binnen enkele maanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten